Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου 2011

Μόνη σου είσαι; Μόνος μου είμαι και εγώ...πάρε ένα μπισκότο...

Έχω πολύ καιρό να γράψω κάτι, έστω νοερά. Δεν μου έβγαινε τίποτα παρά μόνο θυμός και πίκρα. Πολύ μεγάλος θυμός και πολύ μεγάλη πίκρα, για πολλά πράγματα. Από την τελευταία μου ανάρτηση μέχρι και σήμερα νιώθω ότι άλλαξαν πολλά και ότι άλλαξα πολύ...ίσως. Δεν ξέρω αν ήταν η έκρηξη ή όλο αυτό που ακολούθησε...αλλά κάτι...κάτι λειτούργησε σαν καταλύτης ...σαν καταλύτης που πυροδότησε μια ναπάλμ μέσα μου....και έκαψε πολλά... Σκότωσα τη σιωπή μου, σκότωσα την ανοχή μου, σκότωσα την σύμπλευση μου με τους πολλούς, σκότωσα το "κρύψε να περάσουμε" και εντέλει σκότωσα και κάποιες φιλίες - άλλες πρόσφατες, άλλες παλιές και καλές. Έκλεισα και το  facebook. Σταμάτησε να είναι fun. Έγινε πηγή εντάσεων, παρεξηγήσεων, δεν άξιζε τον κόπο πια -το ενεργοποίησα ξανά πριν 2-3 μέρες για καμιά 15αριά λεπτά, το μετάνιωσα και αφού με σκυλλόβρισα το απενεργοποίησα και διέγραψα τον λογαριασμό ξανά.  

Αφοσιώθηκα στη δουλειά. Πολύ δουλεία. Δεν δούλεψα ποτέ μου τόσο πολύ και τόσο παραγωγικά. Ξεπέταξα το ένα project μετά το άλλο σαν να μην ήταν τίποτα.... ταξίδεψα- επαγγελματικά, περπάτησα πολλούς δρόμους, έκανα παρέα με πολύ αλκοόλ, γνωρίστηκα ξανά με την φωτογραφική  μου μηχανή, διάβασα απίστευτη ποσότητα και ποικιλία συγγραμμάτων - από κβαντική φυσική, σε αναρχισμό, σε θεωρίες συνωμοσίας του Icke. Διάβασα για την Ατλαντίδα, την Λεμουρία, τις επιγραφές της Σουμερίας, τα Νεφελίμ, τους Ανουνάκι, την σπηλιά του Πλάτωνα..Διαπίστωσα τον φασισμό της όποιας θρησκείας και τον φασισμό των πολέμιων αυτής ... .και...και...και... Έχω αρχίσει να αλλάζω την περί πραγμάτων αντίληψη μου. Προσπαθώ να μην βιάζομαι να συμπεράνω...δεν προσπαθώ πια να λυγίσω το κουτάλι......



Μέσα σε όλο αυτό το χαμό....κάπου άρχισα να με βρίσκω. Μου συστήθηκα ξανά. Στην αρχή σαν ένας ξένος ως προς αυτό που έγινα μέσα στη πορεία του χρόνου....αλλά σιγά-σιγά διαπίστωσα ότι δεν είμαστε τόσο άγνωστοι όσο νόμιζα. Ο δρόμος είναι ακόμα μακρύς μέχρι να φύγει αυτό το σκοτάδι που με καταπίνει, ίσως υπερβολικά μακρύς και ίσως υπερβολικά μοναχικός....αλλά περπατώ...έστω μοναχικά. Δεν μου επέτρεψα ποτέ να έχω συνοδοιπόρο και με εγκλώβισα στην γλυκιά λήθη της μοναξιάς... με καταδίκασα σε χρόνια βαρεμάρα και δεν επέτρεψα σε όποια προσπάθησε να με αγαπήσει να έρθει κοντά....Ίσως να είναι πολύ αργά πια, αλλά πάλι ίσως να είναι πολύ νωρίς..ίσως κανένα από τα δύο...Τη μοναξιά μου άρχισα να τη βλέπω γι' αυτό που είναι - πέρα από την αμφίεση της γλυκιάς ερωμένης δεν είναι παρά μια φτηνή ξεσκισμένη πουτάνα με τα υγρά εύκαιρων οργασμών εκατομμυρίων ανθρώπων στο σώμα της.

Ο θυμός και η πίκρα υπάρχει ακόμα. Χρειάζεται να είσαι πολύ μεγάλος άνθρωπος ώστε εύκολα να αφήσεις  το ρέμα να τα πάρει όλα....Θα τα πάρει όμως, εν καιρώ...και τον θυμό, και την πίκρα.... Στο μυαλό μου μέσα έχω βρει όλες τις "λογικές" απαντήσεις.. Όμως πλέον αφήνω  το συναίσθημα να με καθοδηγήσει... έστω και αν "λογικά" είναι λάθος αυτό. Πολλά χρόνια λογικής δεν με έβγαλαν πουθενά...πολλά χρόνια προσπαθώ να λυγίσω το κουτάλι....τώρα καταλαβαίνω ότι δεν υπάρχει......Δίνω μικρές άδειες απουσίας στο αριστερό μου ημισφαίριο και προσπαθώ να κάνω κickstart το δεξί μου ημισφαίριο.... αυτό που θα με διδάξει ξανά πως να σχηματίζω στη καρδιά και στα χείλη αυτό που μου ζήτησε,κοιτάζοντας με στα μάτια, μια πιτσιρίκα που γνώρισα σε ένα από τα ταξίδια μου, ....."Smile!!! "