Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2018

End of the story...



This is not how the story ends...
The proboscis of wisdom sucks upon a succulent decomposition of potential,
whilst a narcissistic array of grim facades ejaculates in sheer hedonism,
as the failure to even fail exponentially subtracts the negativity of infinite hopelessness
from the alliance of hereditary perception and monumental insignificance.
And yet, the wisdom of the one, coupled with the wisdom of the norm,
traps the divinity of doubt into a vicious cycle of falsified justification.
The mind, the introvert perception of the cosmogony  that is, splits and multiplies,
keeping track of the righteous path by spreading  bread crumbs and body parts, 
choosing to be oblivious to the crows festering the periphery of the journey,
and shifting through mitotic emancipation into tiny freedoms.
No, this is not the story of an end, the story of THE end.
The archetypal rawness of the blank slate self is still a living breather,
enslaved in a nebula of disembodied, given, blueprints,
futilely grasps for air and waits for the one to become the ONE,
and materialise back into the nothingness that is everything and all that is beyond that.
No, this is the story of the beginning of festive times...
of voiceless recitations and fragrant abysses,
of nights harvesting back all the words we exiled- a whole lot of them,
learning how to hope again and determining how long tomorrow is..
errare humanum est...Paralogy, of such a magnitude that you have to believe ...

in the end, the realisation is but obvious in its self-negation... there’s no end...there’s no story...

Τετάρτη 19 Νοεμβρίου 2014

so long...

speed of light....and speed of death..
.immense...and immensely immeasurable.....
doesn't matter...who, what, when or how....
doesn't take into account achievements,
fears, aspirations, desperation(s),
loves or hatreds,
has no sediment and needs no justification...
- just causality -
it doesn't interrupt....just terminates
...because of...or just - causality
but the speed! the speed is incomprehensible..
sublime in its non-substantiation....
magnificent in its hideousness...
and beautiful to the beholder...
foreordained at birth,
but with an ever present fortuitousness upon its manifestation
- manifestation of termination- oxymoron.
Nevertheless, matched only by its one and only foe- Eros....
a cycle of annihilating rebirth -
a constant revolution in evolution (or devolution) - Eros and Thanatos....
Evermore
....
.....
....Γιατί ό,τι υπήρξε μια φορά δεν γίνεται να πάψει να έχει υπάρξει ....

Πέμπτη 13 Σεπτεμβρίου 2012

άτιτλο-ατέρμονο-ακατανόητο--> ξεκάθαρο

κάθομαι εκεί που πείστηκε ο καιρός να περιμένει,
εκεί που τα χρώματα ερεθίζουν κρυστάλλινα ασήμια σε ασπρόμαυρο χαρτί,
μετρώ τα αντίο του φευγιού που λιμνάζουν σε ταγάρι,
και εκλιπαρώντας τα όνειρα χαζεύω μισεμούς...

παρέα μου ατίθασες μικρές, αζευγάρωτες σκιές
--αληθοφάνειες οικτρές ενός στραβού πανόπτη---
σε φάλαγγα λοξή μαυλίζουν νιότες, σάρκες και ψυχές,βάλλοντας λίθους -αναμάρτητοι- στον φέροντα χαμπάρι..



Τρίτη 11 Σεπτεμβρίου 2012

οπλουργός

είμαι σαν επαναληπτική καραμπίνα,
χωμένη στο στόμα μου,
οπλίζω, πυροβολώ, οπλίζω, πυροβολώ,
κάθε μέρα με σκοτώνω,
φορά πίσω από φορά πίσω από φορά πίσω από φορά πίσω από φορά.....
και εγώ ;
επιμένω να παραμένω αναπνέουσα οντότητα,
ζωντανός ; ...γι' αυτό δεν ξέρω, δεν είμαι σίγουρος

11/12

Τετάρτη 27 Ιουνίου 2012

Καλά 40....τα ζωντανά και τα ερχόμενα



Τελικά πως έρχεται κάποτε ένα τραγούδι να περιγράψει αυτό που ακριβώς είσαι ενώ εσύ δεν θα μπορούσες ποτέ.

Μυστήριο μπαρ είναι η ζωή μου
Το κουβαλάω με τον καπνό
Μα κάποιος κάνει κουμάντο στην πόρτα
Αν θα ανοίγει ή θα μένει κλειστό

Εγκαίνια έκανε πριν 40 χρόνια
Κερνάει τεκίλα για σάπιους καιρούς
Ανοίγει πάντα με ήλιους και χιόνια
Συλλέγει ανθρώπους και φτιάχνει σωρούς

Νέοι πελάτες κάθε μέρα
Αλήτες, πουτάνες και σοφοί
Κάποιοι φοβούνται και κάνουν πέρα
Και άλλοι μένουν θαμώνες πιστοί

Στο jukebox ένα κέρμα αν ρίξεις
Θα ακούσεις τραγούδια που θα τρελαθείς
Την μπλακ κουρτίνα του αν τραβήξεις
Θα δεις τοπία, θα θαμπωθείς

Μυστήριο μπαρ η ζωή μου είναι
Εκεί που η ψυχή μου έχει κρυφτή
Αν θέλεις φύγε ή αν θέλεις μείνε
Για να ακούσεις την μουσική

Παρά τις τόσες ανακαινίσεις
Το στυλ του μένει πάντοτε rock
Κάποιους θαμώνες θα βρεις να ρωτήσεις
Και για όσα μάθεις θα πάθεις σοκ

Στους τοίχους επάνω φέγγουν αστέρια
Μα λίγοι μονάχα τα έχουνε δει
Κρέμονται δίσκοι μα και μαχαίρια
Από της κιθάρας την ίδια χορδή

Στο jukebox ένα κέρμα αν ρίξεις
Θα ακούσεις τραγούδια που θα τρελαθείς
Την μπλακ κουρτίνα του αν τραβήξεις
Θα δεις τοπία, θα θαμπωθείς

Μυστήριο μπαρ η ζωή μου είναι
Εκεί που η ψυχή μου έχει κρυφτή
Αν θέλεις φύγε ή αν θέλεις μείνε
Για να ακούσεις την μουσική

Πέμπτη 12 Απριλίου 2012

..πες μου πως θα 'ρθείς πριν να σβήσουνε οι φάροι...

Στα Καλά Καθούμενα.
Χτες βράδυ σήκωσα τον ριζωμένο στον καναπέ κώλο μου και πήγα να πιω ένα καφέ στις 10 το βράδυ. Θα συναντούσα ένα φιλαράκι ο οποίος είχε ακυρώσει μια συναυλία που διοργάνωνε λόγω προβλήματος που προέκυψε στον ιδιοκτήτη του μαγαζιού και ήταν  "ελεύθερος υπηρεσίας", ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα.  Η συναυλία δεν θα γινόταν μεν στον αρχικό χώρο που επιλέχθηκε αλλά, με συνοπτικές διαδικασίες και χάρη στον Γιώργο Χατζηπιερή (Τεμπέλης Δράκος), οργανώθηκε  στη μικρή αίθουσα που διαθέτουν τα Καλά Καθούμενα.

Δύο Απόστολοι, ένας Ρίζος και ένας Καλτσάς.
Ένα μπάσο και μια κλασσική κιθάρα. Ούτε μικρόφωνα, ούτε μεγάφωνα ούτε τίποτα. Το μπάσο μόνο ενωμένο σε ένα μικρό ενισχυτή. Ακροατήριο 40-50 άτομα (και πολλά λέω).
Ομολογώ ότι τον μόνο Ρίζο που ήξερα μέχρι χτες ήταν τον κοντό. Τον δε Καλτσά τον ήξερα ως μπασίστα των Υπόγειων ρευμάτων.

Έχω διοργανώσει πολλές συναυλίες και έχω πάει σε ακόμη περισσότερες.
Χτες το βράδυ, οφείλω να παραδεχτώ ότι ήταν ίσως μία από τις καλύτερες συναυλίες που έτυχε να παραστώ.
Η απουσία των "ηλεκτρικών βοηθημάτων", το μικρό του χώρου, ο πολιτισμός του ακροατηρίου (δεν κάπνιζε κανένας μέσα, δεν μιλούσαν μεταξύ τους και πάνω από τον τραγουδιστή, συμμετείχαν στο πρόγραμμα) συνέθεσαν μια μυσταγωγία- όσο και αν ακούγεται υπερβολή.

Η μεν φωνή του Ρίζου έχει εκπληκτική χροιά για unplugged πρόγραμμα και η δε τέχνη του Καλτσά στο μπάσο είναι απαράμιλλη- μέχρι ανάποδα το γύρισε και το χρησιμοποιούσε σαν κρουστό. Η όλη εμπειρία ήταν σαν να ήμασταν σε ένα σπίτι μαζεμένοι και κάποιος ταλαντούχος φίλος να μας ταξίδευε με την μουσική του. Ακούσαμε τραγούδια των δύο καλλιτεχνών αλλά και Χατζηδάκι, Μικρούτσικο, Ξυλούρη, Αλκίνοο, Ζούδιαρη και άλλες εκπληκτικές και ατόφιες διασκευές.

 Το δε διάλειμμα για τσιγάρο και η συνάθροιση όλων των παρευρισκομένων στην στοά των Καλά Καθούμενων είχε κάτι από παλιό σινεμά όπου τα έργα είχαν διάλειμμα για να αγοράσουμε πασατέμπο και ΚΕΑΝ (ή Sport-Cola, ή Hi-Spot - Βλέπετε το σινεμά Απόλλων  (στο τουρκομαχαλλά της Λεμεσού) είχε περιορισμένες επιλογές). Πηγαδάκια, τσιγαράκι, ποτάκια...όμορφα.

Εκπληκτικό βράδυ. Πάντα με συγκινούσε το ταλέντο στους ανθρώπους και χτες το βράδυ ένιωσα αυτό το ταλέντο σαν αεράκι που πήρε λίγη από την σκόνη που έχει μαζευτεί απάνω μου όλο αυτό το καιρό.

Και ήταν όμορφα.



(μόλις έχω το βίντεο από χτες το βράδυ θα το ανεβάσω)