Ένας κόσμος όμορφος, αγγελικά πλασμένος. Ένας ατίθασος παλινδρομισμός αλληλοεξαρτούμενων λαμόγιων που συνιστούν το αγγελικό του πλασμένου. Ανυπόφορη μα και ακατανίκητη μοναξιά. Ανυπόφορες και ακατανίκητες μοναξιές. Η διατήρηση της αγγελικότητας του πλασμένου πάνω και πέρα από όλα. Οι γκριμάτσες αυτοικανοποιήσης που άναρχα παρελαύνουν στον δρόμο μας...η μάλλον...που στέκουν θεατές στην άναρχη παρέλαση μας, θυμίζουν κάτι από το χτες, από το κοντινό χτες του ονείρου, της ελπίδας και της προσμονής.... Σου θυμίζουν πως το αύριο εξαρτάται από το χτες και ότι απλά το παρόν είναι ένα μεταβατικό στάδιο από το χτες στο αύριο.... και τα λοιπά και τα λοιπά.

Συγχορδίες παραφωνούντων γελοτοποιών χύνουν οξύ στο αιμοραγγών παρών. Μίλανε για το αύριο και μου τάσσουν ένα καλύτερο χτες. Προσδίδουν οντότητα στο τίποτα και γεωγραφικές συντεταγμένες στο πουθενά. Καλοβολεμένοι πριν ακόμα γεννηθούν και νεκροί πολύ πριν πεθάνουν. Η ιστορίες τους , πανομοιότυπες κόπιες μιας αειθαλούς εξάρτησης από την μοναδική ηδονή που γνώρισαν ποτέ....την εξουσία. Και ο αγγελικά πλασμένος τους φιλάει τις ποδιές, τα πόδια, τον κώλο και ενίοτε σκύβει προς βόλεμα υμών και ημών.

Κάπου εκεί έξω, ή μέσα, ή πάνω, ή μπορεί και κάτω βρίσκεται ο άλλος...ο μη αγγελικά πλασμένος. Να τον πεις διαβολικά πλασμένο? Να τον πεις αγγελικά άπλαστο, διαβολικά άπλαστο? Ο άλλος τέλος πάντων. Ο μπανιστηρτζής. Ο βλέπων και ο μη συμμετέχων. Η αίωνια παρουσία του απόντα. Αυτού που δεν, αυτού που όχι, αυτού που ποτέ. Αυτού που τα νειάτα ρημάχτηκαν από τα όρνεα της ψυχής του, αυτού που το δάκρυ καίει αλλά που δεν κλαίει ποτέ. Αυτού που ζει στο περιθώριο του περιθωρίου. Αυτού που δεν έκανε τα 100 πράγματα που λέει το "Χ" περιοδικό ότι έπρεπε να έχει κάνει πριν τα 30 του. Αυτού που όταν γαμάει δεν έχει διπλά του τον οδηγό πηδήματος του "Ψ" περιοδικού. Αυτού που δεν είμαι εγώ και, για να διαβάζεις αυτό, μάλλον δεν είσαι ούτε και εσύ.


Ένας κόσμος όμορφος, αγγελικά πλασμένος που τελικά είναι τόσο υπαρκτός όσο και εγώ.