Ένας κόσμος όμορφος, αγγελικά πλασμένος. Ένας ατίθασος παλινδρομισμός αλληλοεξαρτούμενων λαμόγιων που συνιστούν το αγγελικό του πλασμένου. Ανυπόφορη μα και ακατανίκητη μοναξιά. Ανυπόφορες και ακατανίκητες μοναξιές. Η διατήρηση της αγγελικότητας του πλασμένου πάνω και πέρα από όλα. Οι γκριμάτσες αυτοικανοποιήσης που άναρχα παρελαύνουν στον δρόμο μας...η μάλλον...που στέκουν θεατές στην άναρχη παρέλαση μας, θυμίζουν κάτι από το χτες, από το κοντινό χτες του ονείρου, της ελπίδας και της προσμονής.... Σου θυμίζουν πως το αύριο εξαρτάται από το χτες και ότι απλά το παρόν είναι ένα μεταβατικό στάδιο από το χτες στο αύριο.... και τα λοιπά και τα λοιπά.
Συγχορδίες παραφωνούντων γελοτοποιών χύνουν οξύ στο αιμοραγγών παρών. Μίλανε για το αύριο και μου τάσσουν ένα καλύτερο χτες. Προσδίδουν οντότητα στο τίποτα και γεωγραφικές συντεταγμένες στο πουθενά. Καλοβολεμένοι πριν ακόμα γεννηθούν και νεκροί πολύ πριν πεθάνουν. Η ιστορίες τους , πανομοιότυπες κόπιες μιας αειθαλούς εξάρτησης από την μοναδική ηδονή που γνώρισαν ποτέ....την εξουσία. Και ο αγγελικά πλασμένος τους φιλάει τις ποδιές, τα πόδια, τον κώλο και ενίοτε σκύβει προς βόλεμα υμών και ημών.
Κάπου εκεί έξω, ή μέσα, ή πάνω, ή μπορεί και κάτω βρίσκεται ο άλλος...ο μη αγγελικά πλασμένος. Να τον πεις διαβολικά πλασμένο? Να τον πεις αγγελικά άπλαστο, διαβολικά άπλαστο? Ο άλλος τέλος πάντων. Ο μπανιστηρτζής. Ο βλέπων και ο μη συμμετέχων. Η αίωνια παρουσία του απόντα. Αυτού που δεν, αυτού που όχι, αυτού που ποτέ. Αυτού που τα νειάτα ρημάχτηκαν από τα όρνεα της ψυχής του, αυτού που το δάκρυ καίει αλλά που δεν κλαίει ποτέ. Αυτού που ζει στο περιθώριο του περιθωρίου. Αυτού που δεν έκανε τα 100 πράγματα που λέει το "Χ" περιοδικό ότι έπρεπε να έχει κάνει πριν τα 30 του. Αυτού που όταν γαμάει δεν έχει διπλά του τον οδηγό πηδήματος του "Ψ" περιοδικού. Αυτού που δεν είμαι εγώ και, για να διαβάζεις αυτό, μάλλον δεν είσαι ούτε και εσύ.
Ένας κόσμος όμορφος, αγγελικά πλασμένος που τελικά είναι τόσο υπαρκτός όσο και εγώ.
1 σχόλιο:
Spirituality is a particular term which actually means: a dealing with intuition.
In the theistic tradition there is a notion of clinging into a word. A certain act is regarded as displeasing to a divine principle... A certain act is regarded as pleasing for the divine … whatever.
In the tradition of non-theism, however, it is very direct — that the case history are not particularly important.
What is actually important is here and now.
Now is definitely now. We try to experience what is available there, on the spot. There is no point in thinking that a past did exist that we could have now.
This is now. This very moment. Nothing mystical, just now, very simple, straight forward.
And from that nowness, however, arises a sense of intelligence always that you are constantly interacting with reality one by one. Spot by spot. Constantly.
We actually experience fantastic precision, always. But we are threatened by the now so we jump to the past or the future.
Paying attention to the materials that exist in our life — such rich life that we lead — all these choices takes place all the time, but none of them regarded as bad or good per say — everything we experience are unconditional experience. They don’t come along with a label saying ‘this is regarded as bad’, ‘this is good’.
But we experience them but we don’t actually pay heed to them properly. We don’t actually regard that we are going somewhere. We regard that as a hassle.
Waiting to be dead.
That is a problem. That is not trusting the nowness properly that what is the actual experience now possesses a lot of powerful things.
It is so powerful that we can’t face it.
Therefore, we have to borrow from the past and invite the future all the time.
Maybe that’s why we seek religion.
Maybe that’s why we march in the street.
Maybe that’s why we complain to society.
Maybe that’s why we vote for the presidents.
It is quite ironical.
Very funny indeed.
Δημοσίευση σχολίου