Φασισμός, ΠΑΝΤΟΥ.....στη τηλεόραση, στη εφημερίδα, στο γήπεδο, στη πολιτική, στα μυαλά, στους καφενέδες, στις κοκα-κόλες....παντού γαμημένος φασισμός.Οι "έλληνες" πήραν ντουντούκες και διαλαλούν την ελληνικότητα τους...κοιτάν τους βάρβαρους αφ'υψηλού και δηλώνουν έτοιμοι για το ξεπάστρεμα..
Ανθρώποι του θεαθήναι, ανθρώποι του συνθήματος και του εφφέ, παντού.
Αναλύσεις στην TV -για τα τηλεοπτικά πρόσωπα-
Πως βλέπετε την πτώση της Μενεγάκη?
Ναι εσείς...και εσεις...εσεις?
Όποιος πούστης βγει στο γυαλί τον ρωτούν για την μενεγάκη, για τον γρηγόρη, για τον λάκη, τον σάκη, τον μάκη,.....και για τα αρχίδια μου τα δυο (ευτύχως είμαι αρτιμελής σε αυτό το τομέα)..
Η σημαίες και το "Ε" του ΑΠΟΕΛ- μείζων θέμα. Η αμφισβήτηση της Εθνικής μας οντότητας -Casus beli....Στα χαρακώματα οι πατριώτες, οι παπαδόπουλοι, οι τραουλλοπαπάες, οι λυσσαρίδιες, οι ομήρου, οι κουλίες, οι πιτοκκοπίτιδες, οι κενεβέζοι, οι αγγελίδιες κλπ κλπ.....Οι αναστασίαδιες, οι χριστόφκιες, οι χατζηδημητρίου, οι βασιλείου που την άλλην μερκάν, τζαι μες την μέσην οι μαλάκες......Που την μιαν δηλαδή ο μαυρόβιλλος τζαι που την άλλη ο γαουρόβιλλος....Λαμπρόν να μας κάψει...
Έχουμε αναγάγει τη Μαλακία σε επιστήμη- της έχουμε εμπιστευτεί την κρίση μας, βάζοντας την λογική σε δεύτερη μοίρα...
Τόσο γαμημένα κενές είναι οι ζωές μας ρε γαμώτο, που έπρεπε να φτάσουμε ως εδώ? -στο τέρμα του πουθενά, στο μεταίχμιο της ανυπαρξίας με την εξαύλωση.... Μιλάμε χωρίς να ακούμε τι λέμε, μας μιλούν χωρίς να ακούνε τι λένε...λόγια υπόκωφα, άηχα...φεύγουν στον αέρα και τρυπώνουν όπου βρουν...και με τα χρόνια, σαν τη λίγδα, καλύπτουν όλες μας τις επιφάνειες, όλες μας τις αντιλήψεις, όλες μας τις λογικές και όλες μας τις παραλογικές.
Και ο "ανύπαρκτος" φασισμός των υπαρκτών φασιστών, γίνεται υπαρκτός φασισμός αλλά με "ανύπαρκτους" πλεόν τους φασίστες...Οι μεν κατηγορούν τους δε που τα έχουν με τους μεν οι οποίοι είναι στα μαχαίρια με τους μισους μεν γιατί εκφράζουν μια συμπάθεια προς ένα μικρό ποσοστό των δε που δεν αντιτίθεται σε διάλογο με τους μεν.....που...που .....που.....-καταλάβατε? (όχι κύριε πρόεδρε--- Ε αφού εν εκαταλάβετε, τότε όπως είπαμε)......
Ο λόγος μου μπρεδεύει την σκέψη μου, και το ανάποδο...θελώ να τα πω---όλα- και δεν λέω απολύτως τίποτα... γρμματα στ σρα η οχι δεν εχι κμια σμασια κθως εχς ηδη απφσισει για το τι εγρψα πρα την σφη απσία αρκτών γρμάτων ..έτσι και αυτο που ζμαι, αντκαθστούμε αυτά που λπουν με αυτά που νμίζαμε θα έπρπε να ήταν εκεί αλλά δεν εναι...και τρλνομαι....με γεωμετρική αύξηση...
Ευχαριστώ
1 σχόλιο:
Κάτι είναι αλλόκοτο. Κάτι δεν πάει καλά. Μπορώ πια να το πω με σιγουριά.
Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι οι άλλοι με θεωρούν τρελλό. Σε τελική ανάλυση, αυτό που σκέφτομαι δεν είναι δυνατό. Αποκλείεται. Και όμως: άλλο τίποτα δε βλέπω. Όλα τα άλλα είναι καθαρή σύμπτωση.
Στη σκέψη αυτή το κορμί μου μουδιάζει. Ανατριχιάζω, αναστατώνομαι. Ώσπου σηκώνομαι απ’την καρέκλα μου κι αρχίζω να κόβω βόλτες στο δωμάτιο…}
Δεν είμαι τρελλός. Ούτε νευρωτικός είμαι. Δεν είμαι εγώ αυτός που δεν είναι στα καλά του. Κι ούτε είναι όνειρο. Ξύπνιος είμαι, διπλά ξύπνιος. Σαν δύο μέρες που συμπίπτουν και ξημερώνονται μαζί.
Η αλήθεια είναι ότι κάτι συμβαίνει πίσω από την πλάτη μου. Ακόμα χειρότερα: τα πάντα συμβαίνουν πίσω από την πλάτη μου. Τα πάντα. Και δυστυχώς δεν έχω μάτια στο σβέρκο. Δυστυχώς. Δυστυχώς.
Αλλά δε θα το ανεχτώ άλλο. Αυτή την κατάσταση δεν τη δέχομαι. Ας πάρουμε, φέρ’ειπείν, τη ζωή. Η ζωή μου έχει γίνει ανυπόφορη. Δεν μπορώ να ζήσω. Μόνοι οι ηλίθιοι μπορούν και ζουν.
Και δεν εννοώ την ιδιωτική μου ζωή. Ιδιωτική ζωή, σου λένε! Μακάριος όποιος μπορεί να ξεστομίζει αυτό τον παραλογισμό χωρίς να στραβομουτσουνιάζει…}
Δε σκέφτομαι τον προϋπολογισμό που σκοπεύει να υποβάλει στη βουλή η κυβέρνηση. Μου είναι απολύτως αδιάφορος. Δε σκέφτομαι καν το μέλλον αυτού εδώ του πλανήτη. Γιατί ακόμα κι ο πλανήτης μας ποσώς μ’ενδιαφέρει πλέον. Πώς μπορούμε, πώς μπορούμε να παίρνουμε τους εαυτούς μας τόσο σοβαρά;…
Eίμαι πολύ ταραγμένος. Τόσο που δεν μπορώ να σκεφτώ. Ό,τι μπορούμε να σκεφτούμε μπορούμε και να το ελέγξουμε. Ό,τι μπορούμε να ονομάσουμε με λέξεις μπορούμε και να το εξουσιάσουμε. Αλλά αυτό εδώ είναι πολύ χειρότερο. Πολύ πολύ χειρότερο.
Εδώ και κάμποσες βδρομάδες η γλώσσα μ’εχει εγκαταλείψει τελείως. Λέξεις, φράσεις και σκέψεις τις έχω αφήσει πίσω μου…}
Η γλώσσα δεν είναι πια το σπίτι μου. Μ’εδιωξε. Με ξαπόστειλε ναυγό σε κάποιο ερημονήσι. Σε κάποιο αστεροειδή. Αν υποθέσουμε ότι υπάρχει γλώσσα. Και ποιος μας βεβαιώνει γι’αυτό; Τίποτα δεν είναι βέβαιο…
Μέσα στο μυαλό μας δε συμβαίνει τίποτα το σημαντικό. Τι να συμβεί εκεί μέσα; Τι είναι οι σκέψεις; Απλές επαναλήψεις των εντυπώσεων που μας δίνουν οι αισθήσεις μας.
Μέσα στο μυαλό μας δεν υπάρχει παρά μόνο ό,τι αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις μας.
Τα σημαντικά συμβαίνουν όλα πίσω από την πλάτη μου. Είμαι φυλακισμένος σε μια σπηλιά και κάθομαι με τη ράχη γυρισμένη στην είσοδο. Οι μέρες περνούν κι εγώ κοιτάζω το βράχο στο βάθος. Ούτε μια τόση δα αναλαμπή. Σκοτάδι μαύρο. Τι να τις κάνω εδώ μέσα τις αισθήσεις μου; Τι να τα κάνω τα μάτια, που άλλο δε βλέπουν απ’το σκοτάδι της σπηλιάς;
Δεν είμαι μόνος μου. Δε μ’έχουν στην απομόνωση. Όχι, όλοι εδώ είναι μεζεμένοι. Ολόκληρο το ανθρώπινο γένος. Όλοι εδώ μέσα καθόμαστε. Στη σπηλιά.
Τουλάχιστον έχω, θα μου πείτε, κάποιον ν’αλλάζω μια κουβέντα. Σύμφωνοι. Αλλά τι να πούμε; Tί να πούμε όταν δε βλέπουμε τίποτα; Κι αυτός ο κάποιος μηπως νομίζετε ότι μοιράζεται τη δυστυχία μου; Όχι, όχι-κι αυτό ακόμα το στερούμαι. Γιατί κανείς δεν καταλαμβαίνει ότι είμαστε κλεισμένοι στη σπηλιά. Όλοι οι άλλοι πιστεύουν ότι βλέπουν. Ότι βλέπουν τα πάντα. Μια χαρά νιώθουν. Κι ούτε που τους περνάει απ’το μυαλό να φύγουν, να βγούν έξω.
Δεν έχω μάτια στο σβέρκο. Ξέρω όμως ότι κάτι συμβαίνει εκεί έξω, μπροστά στην είσοδο της σπηλιάς. Το νιώθω σαν μυρμήγκιασμα στο στομάχι μου, που είναι το πιο αξιόπιστο απ’όλα τα όργανα του σώματός μας. Κάτι μέσα μου με γαργαλάει. Λες και γεννήθηκα μ’ένα λεπτό χνούδι κάτω από το δέρμα μου. Κάτι σαν εσωτερικά πούπουλα. Ίσως γι’αυτό ταράζομαι τόσο όταν βλέπω χήνες. Οι χήνες μ’εκνευρίζουν. Και μια μέρα θα πηδήξω το φράχτη και θα πνίξω όλες τις χήνες του γείτονα. Θα τις πνίξω...}
DIAGNOSEN-OG ANDRE NOVELLER, JOSTEIN GAARDER
Δημοσίευση σχολίου