Η ανάγκη του να ξεφύγει από το αόριστο και παραπαίων ζεϊμπέκικο παραχαράχτηκε σε ένα μικρό χαμόγελο της. Η σύντομη περιήγηση του στο γυμνό της εγώ, του άλλαξε την δομή της αδόκιμης ύπαρξης που χρόνια τον κορόιδευε ότι ήταν η δική του. Πριν την αγγίξει, πριν την γευτεί, πριν καν αντικρίσει τον ωκεανό, που πίστευε ότι ήταν τα μάτια της...δεν υπήρξε. Το φευγαλέο μικρό της χαμόγελο έγινε πικρό αλλά παρέμεινε ανόθευτο. Η αγάπη που έκρυβε έγινε πια φανερή και ξάστερη, και όσο έλιωνε το κορμί τόσο αυτή ανδρωνόταν και φιλούσε ζωτικά την γεννήτρια της δικιάς του ζωής, της ζωής που γινόταν η γεννήτρια της δικιάς της ζωής.
ΟΙ τελευταίες μέρες δεν είναι καλές. Η αβεβαιότητα, ο θάνατος ή η ζωή. Τόσο ευαίσθητα αλληλένδετα όλα. Συνάμα, τόσο κανιβαλικά ατίθασοι όροι και προσδιορισμοί. Ασυμβίβαστοι και αχόρταγοι. Ολοκληρωτική νίκη επί μονίμου βάσεως ζητούσε ο θάνατος, και ολοκληρωτική νίκη με αναστολή ζητούσε η ζωή. Τα χέρια, τα μάτια και ο σεισμός στη καρδιά, το υγρό τοπίο ζητούσαν επίμονα και επίπονα να ξημερώσει Σάββατο, να ξημερώσει Κυριακή...και ο φόβος στο κορμί και στη ψυχή...μετρούσε ώρες μέχρι την Παρασκευή. «Θεέ μου και ας ήξερα ποια μέρα θα πεθάνω...και του θανάτου μου γενέθλια να κάνω...».
Δεν έχω την δύναμη να πολεμήσω για σένα όσο θα ήθελα να είχα την δύναμη να έκανα. Δεν ξέρω πως να προσευχηθώ, πως να ζητήσω βοήθεια...για σένα, και συνάμα για μένα.
Ξύπνα αγάπη μου, η μέρα έφτασε...η ώρα έφτασε...my heart is open...please come home....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου