Πέμπτη 23 Ιουνίου 2011

Άτιτλοφορημένοχιλιωειπωμένοπαραλληρητόαδυσώπειτωναληθοφανώνψεμάτων!!

"Πρέπει να έχεις άντρες που να είναι ηθικοί και την ίδια ώρα να μπορούν να υλοποιήσουν το αρχέγονο ένστικτο τους να σκοτώσουν, χωρίς συναίσθημα, χωρίς πάθος, χωρίς να κρίνουν...γιατί η κρίση είναι που μας νικά..."

Κλεισμένο και αφημένο σε μια μπουκάλα στον ωκεανό, ένα κομμάτι μουτζουρωμένο λευκό χαρτί. Καμία ευχή αγάπης, κανένα SOS.. απλά το μανιφέστο ενός τρελού.. Στο άπειρο του ωκεανού, ανώνυμο, άσπιλο. Ηθική και αρχέγονο ένστικτο- να σκοτώσεις, να αγαπήσεις, να γαμήσεις. Συνάμα η άρνηση της αρχέγονης μοναχικής ταυτότητα του ανδρός και η επιδίωξη της ομαδοποίησης σε πυραμιδικές συστοιχίες με απώτερο στόχο την μοναξιά της κορυφής της πυραμίδας (κοινωνικής και οικονομικής) δημιουργώντας δεσμούς εξυπηρέτησης με τα πιο κάτω στρώματα.

Κάποτε θα ήταν πέραν από οποιαδήποτε φαντασία η πολυεπίπεδη  αντίληψη του μονοδιάστατου. Θα ήταν αδιανόητη η περιπλοκή του απλού....θα ήταν γελοιότητα η φιλοσόφηση του ενστίκτου. Κι' όμως,  οι εποχές ξεπέρασαν τον χρόνο και μαθητευόμενοι μάγοι έχουν εκτυπώσει εγχειρίδια ζωής, εγχειρίδια ενστίκτων. Τίποτα πια δεν αφήνεται στη τύχη, τίποτα δεν ρεί, τίποτα δεν δημιουργείται, όλα έχουν μπει σε μια ανακύκλωση με δοτές νότες διαφοροποίησης ώστε να ικανοποιούν και τα πιο "επαναστατικά" πνεύματα (ελευθερίας αέρα αναπνέοντας μέσα από την κατευθυνόμενα συρματοπλεγμένη ύπαρξη τους). Ποιος είναι αυτός που με τόση αναίδεια κονσερβοποίησε την ανάγκη μου να αναπνεύσω, να φτύσω, να χέσω, να γαμήσω, να κλάσω, να κλάψω.....να σε αγαπήσω χωρίς φόβο και ενοχές? Από πιο ράφι να πάρω κονσέρβα ζωής? Από τις εκπτώσεις, από τα ένα συν ένα, από τα πάνω ράφια? Από που?  

Επιτρέψαμε στους πειρατές να μας λεηλατήσουν, παρασυρόμενοι από τις υποσχέσεις τους για διαμοιρασμό των λαφύρων (η αρχέγονη λαιμαργία αφέθηκε απείραχτη). Δεν προβάλαμε καμία αντίσταση όταν άρχισαν να μας διδάσκουν τρόπους αυτόκλητης κλωνοποίησης ώστε να προσπαθήσουμε να μοιάσουμε στο πρότυπο άριο δείγμα που τόσο έντεχνα μας πλάσαραν. Και ξαφνικά ανήκουμε, όχι σε φυλές επιβίωσης, αλλά σε φυλές "κοινωνικής δικτύωσης". Έχουμε παραδώσει τον τελευταίο καμβά δημιουργίας που είχαμε (το σώμα μας) στις αποφάσεις διαφημιστικών οίκων που καθορίζουν μόδες για μαλλιά, αυτιά, μάτια, χείλη, βυζιά κ.ο.κ. Έχουμε παραδώσει τα κλειδιά των ιδιόκτητων μας παράδεισων (το μυαλό και το πνεύμα μας) σε μεγαλόσχημους developers σκέψεων και κοσμοθεωριών. Και ως αντάλλαγμα πληρωθήκαμε με φόβο...με τρόμο.

Εχθροί- εχθροί παντού- λιγουρεύονται τα πάτρια εδάφη, την ελευθερία, την ατομικότητα μας, το έθνος μας κινδυνεύει, η θρησκεία μας καταπολεμάται.... βομβαρδισμός απειλών, προφήτες αποκάλυψης, "το τέλος έφτασε.. ΜΕΤΑΝΟΕΙΤΕ...... φυσικά, υπάρχει μια διέξοδος."...πάντα υπάρχει μια διέξοδος... κάποιοι μπορούν να μας σώσουν -οι μεσσίες.- υπήρχαν ανέκαθεν και θα υπάρχουν στο διηνεκές - οι μεσσίες - και τι ζητούν...ΤΙ ΖΗΤΟΥΝ? Απλά πράγματα, ζητούν απλά πράγματα. Για να προστατέψουν (καθώς τους αναγνωρίζουμε την ικανότητα αυτή σε αντίθεση με την δική μας ανικανότητα) την ελευθερία, την πατρίδα, την θρησκεία μας,  μας ζητούν απλά και εθελοντικά (πάντα) να απεμπολίσουμε οποιαδήποτε ατομικό δικαίωμα για το κοινό καλό. "Παράδωσε το ατομικό και πάρε το ομαδικό".  Παραδίδουμε κάθε ατομική ελευθερία για να υπερασπιστούμε την ελευθερία μας. Οξύμωρο? Ο τρόμος....ο τρόμος... Δια μέσου της ιστορίας, το σενάριο είναι επαναλαμβανόμενο- τραγικά επαναλαμβανόμενο- λέξη προς λέξη.. Η δημιουργηθείσα τρομοκρατία που απειλεί,  η καλλιέργεια εθνικής μισαλλοδοξίας, το χρέος, ανεργία, οικολογική καταστροφή  - πολύ δυνατοί παίκτες στην ομάδα της προπαγάνδας. Και στην αντίπερα όχθη.......? Το πανηγύρι των τρελών.

Το πανηγύρι των τρελών και μπουκάλια με μανιφέστα στον ωκεανό. Ηθική και ένστικτο. Τα δύο δεν θα έπρεπε ποτέ να μπουν με το ζόρι σε αντιδιαστολή. Εξ ορισμού το ένα, δεν αναιρεί - αλλά μάλλον  αμφισβητεί το άλλο- αλλά πάλι ίσως και όχι....κάποτε το επικροτεί.. Μια φίλη μου έγραψε  "Σε ότι αφορά την ηθική, γνωρίζω μόνο ένα πράμα: είναι ηθικό εκείνο ύστερα από το οποίο νιώθεις τον εαυτό σου καλύτερα και είναι ανήθικο, αν νιώθεις χειρότερα " . Νομίζω τοποθετεί την ηθική στη σωστή της διάσταση. Το ένστικτο δεν είναι το μόνο αρχέγονο που κουβαλάμε μαζί μας. Πάντα υπάρχει κάπου ένας "δικαστής" - κρυμμένος ή φανερός.  Και ο αρχέγονος δικαστής του καθενός είναι αυτό που "ενστικτωδώς" νιώθεις. Άλλοι το λεν συναίσθημα  - δεν είναι. Συνείδηση? Ίσως συνείδηση. Όσο και να εκλογικεύεις τους λόγους που έκανες κάτι- αυτό που, σε πρώτο χρόνο,  νιώθεις ουσιαστικά δεν αλλάζει. Και είναι ηθικό ή ανήθικο- φυσικά με τους προσωπικούς κανόνες ηθικής του καθένα. 

Ηθική, ένστικτο - δύο αρχέγονα συστατικά μιας συμπαντικής συστοιχίας πρωτονίων, νετρονίων, και ηλεκτρονίων. Και μετά ήρθε η κριτική σκέψη - δια μέσου των αιώνων.. ξεφύγαμε από την ενστικτώδη επιβίωση και μπήκαμε στη δημιουργία. Δημιουργήσαμε, δημιουργηθήκαμε. Άλλοι πιο πολύ και άλλοι πιο λίγο, και άλλοι καθόλου. Κάπου σε αυτή τη γενετική αλυσίδα υπήρξαν άνθρωποι με ιδιαίτερα ανεπτυγμένο το ένστικτο της επιβολής στην αγέλη - άνθρωποι με ιδιαίτερη οξύτητα σκέψης- άνθρωποι που γνώριζαν και προέβλεπαν ότι η συγκεκριμένη συγκυρία υπεροχής που ζούσαν δεν ήταν δυνατό να κληρονομηθεί και να κληροδοτηθεί στο διηνεκές καθώς οι συγκυρίες αλλάζουν και τα μυαλά δεν κληροδοτούν οξυδέρκεια. Δεν ήταν λοιπόν δυνατό να υπάρξει μια επ' άπειρον κατάσταση την οποία θα αποκτούσαν οι απόγονοι με μόνο προσόν τη γέννηση τους. Δεν ήταν δυνατό να διαιωνιστεί το πλεονέκτημα αυτό (της συγκυρίας, του ενστίκτου, της ηθικής και του μυαλού)  εκτός και αν.....δημιουργείτο στους υπόλοιπους η αίσθηση του μειονεκτήματος. Όπερ και εγένετο. Και φτάσαμε στο σήμερα, το οποίο απέχει απ' το χτες - λέμε τώρα. Η απόλυτη ελευθερία της πληροφορίας, της ενημέρωσης, το απόλυτο δικαίωμα επιλογής.... Φτάσαμε αισίως στον αιώνα του καταρρακώματος της ηθικής, του μαστουρώματος του ενστίκτου, της μιντιακής λοβοτομής.  Αλλά είμαστε "ελεύθεροι" - να διαλέξουμε τον αφέντη μας, την φυλακή μας, το σαμπουάν μας... Είμαστε "ελεύθεροι" να σκεφτούμε out of the box τρόπους πολλούς για να κάνουμε την διαμονή μας στο box όσο πιο ευχάριστη γίνεται!!

Eίναι τελικά διασκεδαστικό να κάθεσαι και να ασχολείσαι με αυτά όλα. Αυτά που τελικά δεν νοιάζουν  και δεν αφορούν- γραφικότητες. Ίσως τελικά να είναι τρόπος διασκέδασης του φόβου- μια πλάνη αντίληψης για πράγματα που δεν είναι όπως τα έχεις αντιληφθεί. Ίσως πάλι να είναι ένα ημερολόγιο επιστροφής έξω από το πλέγμα... εκεί που έπρεπε εξ αρχής να ανήκω. 


Δεν υπάρχουν σχόλια: