με μαραζώνουν και μου θυμίζουν το δικό μου παραμύθι,
το τότε που δεν έγινε ποτέ τώρα,
το τίμια ατιμασμένο μέλλον και την αλητεία,
το αίμα που κάποτε κύλαγε μα τώρα απεργεί,
τις ψέματα ντυμένες λέξεις και το βουβό του πόσο απαραίτητη μου έγινες...
Παράξενες μέρες φίλε
Γερνάμε......
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου