κάθομαι εκεί που πείστηκε ο καιρός να περιμένει,
εκεί που τα χρώματα ερεθίζουν κρυστάλλινα ασήμια σε ασπρόμαυρο χαρτί,
μετρώ τα αντίο του φευγιού που λιμνάζουν σε ταγάρι,
και εκλιπαρώντας τα όνειρα χαζεύω μισεμούς...
παρέα μου ατίθασες μικρές, αζευγάρωτες σκιές
--αληθοφάνειες οικτρές ενός στραβού πανόπτη---
σε φάλαγγα λοξή μαυλίζουν νιότες, σάρκες και ψυχές,βάλλοντας λίθους -αναμάρτητοι- στον φέροντα χαμπάρι..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου