εδώ, που τα όλα είναι λίγο πιο λίγα απ' τα λίγα.
εδώ, που οι αντάρτες είναι τσιράκια στους ασφαλίτες
και που το βυζαγμένο γάλα- γλυφό,
σαπίζει σαν την σκουριά που διαδηλώνει στο καρνάγιο.
φτάσαμε εδώ...
στο πέραμα της νιότης και στο περίσσιο του τίποτα.
εδώ, που ο θάνατος κληρώνει παξιμάδια άνυδρης ζωής
και που ο έρωτας μετριέται με σελίνια.
εδώ, που η επανάσταση ματαιώθηκε- ατάκτως,
σαν άδειασε, στο τρίτο χέρι, η μπαταρία..
και εσύ;
εσύ κοιτάς την αιμορραγία στα σκέλια και ρωτάς,
ποιας γενιάς θυσία πνόησε του Αίολου τ' ασκέρι..
ποιας Ιφιγένειας ράτσα αλώθηκε στο σμίξιμο νερού, άμμου και αέρα...;
για να μας φέρει...ως εδώ...
......... ως εδώ....που ήμασταν....πάντα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου