άτιτλο-ατέρμονο-ακατανόητο--> ξεκάθαρο

κάθομαι εκεί που πείστηκε ο καιρός να περιμένει,
εκεί που τα χρώματα ερεθίζουν κρυστάλλινα ασήμια σε ασπρόμαυρο χαρτί,
μετρώ τα αντίο του φευγιού που λιμνάζουν σε ταγάρι,
και εκλιπαρώντας τα όνειρα χαζεύω μισεμούς...

παρέα μου ατίθασες μικρές, αζευγάρωτες σκιές
--αληθοφάνειες οικτρές ενός στραβού πανόπτη---
σε φάλαγγα λοξή μαυλίζουν νιότες, σάρκες και ψυχές,βάλλοντας λίθους -αναμάρτητοι- στον φέροντα χαμπάρι..

οπλουργός

είμαι σαν επαναληπτική καραμπίνα,
χωμένη στο στόμα μου,
οπλίζω, πυροβολώ, οπλίζω, πυροβολώ,
κάθε μέρα με σκοτώνω,
φορά πίσω από φορά πίσω από φορά πίσω από φορά πίσω από φορά.....
και εγώ ;
επιμένω να παραμένω αναπνέουσα οντότητα,
ζωντανός ; ...γι' αυτό δεν ξέρω, δεν είμαι σίγουρος

11/12

Καλά 40....τα ζωντανά και τα ερχόμενα

Τελικά πως έρχεται κάποτε ένα τραγούδι να περιγράψει αυτό που ακριβώς είσαι ενώ εσύ δεν θα μπορούσες ποτέ.

Μυστήριο μπαρ είναι η ζωή μου
Το κουβαλάω με τον καπνό
Μα κάποιος κάνει κουμάντο στην πόρτα
Αν θα ανοίγει ή θα μένει κλειστό

Εγκαίνια έκανε πριν 40 χρόνια
Κερνάει τεκίλα για σάπιους καιρούς
Ανοίγει πάντα με ήλιους και χιόνια
Συλλέγει ανθρώπους και φτιάχνει σωρούς

Νέοι πελάτες κάθε μέρα
Αλήτες, πουτάνες και σοφοί
Κάποιοι φοβούνται και κάνουν πέρα
Και άλλοι μένουν θαμώνες πιστοί

Στο jukebox ένα κέρμα αν ρίξεις
Θα ακούσεις τραγούδια που θα τρελαθείς
Την μπλακ κουρτίνα του αν τραβήξεις
Θα δεις τοπία, θα θαμπωθείς

Μυστήριο μπαρ η ζωή μου είναι
Εκεί που η ψυχή μου έχει κρυφτή
Αν θέλεις φύγε ή αν θέλεις μείνε
Για να ακούσεις την μουσική

Παρά τις τόσες ανακαινίσεις
Το στυλ του μένει πάντοτε rock
Κάποιους θαμώνες θα βρεις να ρωτήσεις
Και για όσα μάθεις θα πάθεις σοκ

Στους τοίχους επάνω φέγγουν αστέρια
Μα λίγοι μονάχα τα έχουνε δει
Κρέμονται δίσκοι μα και μαχαίρια
Από της κιθάρας την ίδια χορδή

Στο jukebox ένα κέρμα αν ρίξεις
Θα ακούσεις τραγούδια που θα τρελαθείς
Την μπλακ κουρτίνα του αν τραβήξεις
Θα δεις τοπία, θα θαμπωθείς

Μυστήριο μπαρ η ζωή μου είναι
Εκεί που η ψυχή μου έχει κρυφτή
Αν θέλεις φύγε ή αν θέλεις μείνε
Για να ακούσεις την μουσική

..πες μου πως θα 'ρθείς πριν να σβήσουνε οι φάροι...

Στα Καλά Καθούμενα.
Χτες βράδυ σήκωσα τον ριζωμένο στον καναπέ κώλο μου και πήγα να πιω ένα καφέ στις 10 το βράδυ. Θα συναντούσα ένα φιλαράκι ο οποίος είχε ακυρώσει μια συναυλία που διοργάνωνε λόγω προβλήματος που προέκυψε στον ιδιοκτήτη του μαγαζιού και ήταν  "ελεύθερος υπηρεσίας", ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα.  Η συναυλία δεν θα γινόταν μεν στον αρχικό χώρο που επιλέχθηκε αλλά, με συνοπτικές διαδικασίες και χάρη στον Γιώργο Χατζηπιερή (Τεμπέλης Δράκος), οργανώθηκε  στη μικρή αίθουσα που διαθέτουν τα Καλά Καθούμενα.

Δύο Απόστολοι, ένας Ρίζος και ένας Καλτσάς.
Ένα μπάσο και μια κλασσική κιθάρα. Ούτε μικρόφωνα, ούτε μεγάφωνα ούτε τίποτα. Το μπάσο μόνο ενωμένο σε ένα μικρό ενισχυτή. Ακροατήριο 40-50 άτομα (και πολλά λέω).
Ομολογώ ότι τον μόνο Ρίζο που ήξερα μέχρι χτες ήταν τον κοντό. Τον δε Καλτσά τον ήξερα ως μπασίστα των Υπόγειων ρευμάτων.

Έχω διοργανώσει πολλές συναυλίες και έχω πάει σε ακόμη περισσότερες.
Χτες το βράδυ, οφείλω να παραδεχτώ ότι ήταν ίσως μία από τις καλύτερες συναυλίες που έτυχε να παραστώ.
Η απουσία των "ηλεκτρικών βοηθημάτων", το μικρό του χώρου, ο πολιτισμός του ακροατηρίου (δεν κάπνιζε κανένας μέσα, δεν μιλούσαν μεταξύ τους και πάνω από τον τραγουδιστή, συμμετείχαν στο πρόγραμμα) συνέθεσαν μια μυσταγωγία- όσο και αν ακούγεται υπερβολή.

Η μεν φωνή του Ρίζου έχει εκπληκτική χροιά για unplugged πρόγραμμα και η δε τέχνη του Καλτσά στο μπάσο είναι απαράμιλλη- μέχρι ανάποδα το γύρισε και το χρησιμοποιούσε σαν κρουστό. Η όλη εμπειρία ήταν σαν να ήμασταν σε ένα σπίτι μαζεμένοι και κάποιος ταλαντούχος φίλος να μας ταξίδευε με την μουσική του. Ακούσαμε τραγούδια των δύο καλλιτεχνών αλλά και Χατζηδάκι, Μικρούτσικο, Ξυλούρη, Αλκίνοο, Ζούδιαρη και άλλες εκπληκτικές και ατόφιες διασκευές.

 Το δε διάλειμμα για τσιγάρο και η συνάθροιση όλων των παρευρισκομένων στην στοά των Καλά Καθούμενων είχε κάτι από παλιό σινεμά όπου τα έργα είχαν διάλειμμα για να αγοράσουμε πασατέμπο και ΚΕΑΝ (ή Sport-Cola, ή Hi-Spot - Βλέπετε το σινεμά Απόλλων  (στο τουρκομαχαλλά της Λεμεσού) είχε περιορισμένες επιλογές). Πηγαδάκια, τσιγαράκι, ποτάκια...όμορφα.

Εκπληκτικό βράδυ. Πάντα με συγκινούσε το ταλέντο στους ανθρώπους και χτες το βράδυ ένιωσα αυτό το ταλέντο σαν αεράκι που πήρε λίγη από την σκόνη που έχει μαζευτεί απάνω μου όλο αυτό το καιρό.

Και ήταν όμορφα.



(μόλις έχω το βίντεο από χτες το βράδυ θα το ανεβάσω)

Η Μοναξιά

Summoning all fears!!

Fear of the dark, fear of loving, fear of being loved....fear of dying and above all fears..the fear of living!!

Ζωντανά στο Κύτταρο!

Όσοι θα είστε Αθήνα τότε προσέλθετε!!

Από το προηγούμενο Αφιέρωμα στο Prime LIve στη Λεμεσό με τον Μάνο Ξυδούς (RIP)

Παρτιτούρα

you need to hear

...too late...many years

not much sense, apart

unite, your heart

never thought enough of myself

sorry, too late to say

unite your heart

this christmas eve, i was rained in

i didn't realise, it was a dream

stopped pretending,

every little meaning in my life

accused wrongfully

is there somewhere....she? waiting

opposites atttract, every little meaning- guilty

nonsense in Autumn leaves,

never gonna find gravity

mountaintop loneliness, perfect fall

never known, all the love you can bear

nobody lives in this house

Φέτος δεν έκανα απολογισμό χρονιάς. Με συλλαμβάνω να ολοκληρώνω ένα απολογισμό ζωής που ενδόμυχα ξεκίνησα εδώ και πολύ καιρό. Άρχισα να καταλαβαίνω  από που πήγαζε όλη αυτή η μελαγχολική διάθεση που ξεκίνησε τις γιορτές - εντονότερη από κάθε άλλη φορά- και συνεχίζει ακάθεκτη. Σήμερα κατάλαβα γιατί επέλεξα να περάσω τις γιορτές όσο πιο μοναχικά γινόταν. Σήμερα συνειδητοποίησα - πραγματικά όμως- ότι μεγάλωσα- τόσο ηλικιακά όσο και ψυχικά. Μεγάλωσα and i got nothing to show for it, όχι στον οποιοδήποτε, αλλά σε μένα. Κάτι να διασκεδάσω αυτή τη μελαγχολία, αυτή τη ενοχή που νιώθω μέσα μου. Μια ενοχή που πηγάζει από το πόσο ξεκάθαρα αντιλαμβάνομαι τα λάθη μου (ή τα μη σωστά μου) σε αυτή τη πορεία τεσσάρων, σχεδόν, δεκαετιών και το πόσο λίγα έκανα για να διεκδικήσω τα πολύ λίγα που χρειαζόταν η ψυχή μου για να χαμογελάσει. Πολύ λίγα. Σήμερα συνειδητοποίησα ότι μου  ομολόγησα τις αλήθειες που τόσα χρόνια μου έκρυβα.

Σήμερα κατάλαβα πόσα ταξίδια μου στέρησαν οι Ιθάκες. Υπήρξαν πολύ λίγες  Ιθάκες- τις αγάπησα και τις αγαπώ όλες . Ταξίδια όμως; Ταξίδια που απλά γινόντουσαν για να φτάσω στην Ιθάκη. Μοναχικές πεζοπορίες μολυσμένες από ενοχές και φοβίες. Πεζοπορίες μονοδιάστατες. Με φάρο την λάγνα επιθυμία για το στόχο και το μεγαλείο που θα μου φανέρωνε φτάνοντας, δεν μπορούσα να δω την ομορφιά της πορείας. Και η ώρα πέρασε.......

Baby, I've been waiting,
I've been waiting
Night and day
I didn't see the time,
I waited half my life away
There were lots of invitations
And I know you sent me some,
But I was waiting
For the miracle,
For the miracle to come

(L.Cohen- Waiting for the Miracle)

Σήμερα κατάλαβα ότι η αβάσταχτη μοναξιά της μοναξιάς μου δεν ήταν επιλογή θάρρους όπως με κορόιδευα τόσα χρόνια. Επιλογή δειλίας και φόβου ήτανε. Ασφάλεια εν τη ερήμω περιμένοντας ένα θαύμα.....και η ώρα πέρασε.....δεν ξέρω πόσο ακόμα θα αντέξω σε τούτο τον τάφο.....αλλά όσο είμαι εδώ, βάλτε να πιούμε ....βάλτε να πιούμε λοιπόν...γιατί ain't no grave can hold my body down....