HURT- says it all

I hurt myself today
to see if I still feel
I focus on the pain
the only thing that's real
the needle tears a hole
the old familiar sting
try to kill it all away
but I remember everything
what have I become?
my sweetest friend
everyone I know
goes away in the end
and you could have it all
my empire of dirt

I will let you down
I will make you hurt

I wear this crown of thorns
upon my liar's chair
full of broken thoughts
I cannot repair
beneath the stains of time
the feelings disappear
you are someone else
I am still right here

what have I become?
my sweetest friend
everyone I know
goes away in the end
and you could have it all
my empire of dirt

I will let you down
I will make you hurt

if I could start again
a million miles away
I would keep myself
I would find a way

Ψόφον Ούλλοι σας

Είμαι κακός...και καθόλου πολιτικά ορθός...Δεν τον λυπάμαι...ούτε συμπαραστέκομαι στην οικογένεια του...

Φτάνει πια η υποκρισία και η ανάδειξη του κάθε ΑΛΗΤΗ σε μάρτυρα γιατί απλά δεν κατάφερε να κάνει εκείνο που πήγε να κάνει (Δηλαδή πήγε να δείρει και έφαν τες). .

Υποκριτές όλοι, που φοβούνται να πουν τα πράματα με το όνομα τους μπας και τους θυμώσει κανένας...

Στα αρχίδια μου, ας μου θυμώσουν όλοι...

You live by the sword, you die by the sword....Εγώ αυτό ξέρω...Δώσαν ραντεβού θανάτου, οι μεν με τους δε....και όταν ήρθε ο θάνατος (καλεσμένος) κλάσαν όλοι σισαμόλαδο..ΌΛΟΙ....ΨΕΥΤΕΣ και ΥΠΟΚΡΙΤΕΣ...

Οι μεν παίζαν μάππα και επερνούσαν οι άλλοι, ετραβήσαν χειρόφρενα και τους επιτέθηκαν....Και αμύνθηκαν επιτειθέμενοι..(και τα χόκευ sticks βρέθηκαν τυχαία στο καπώ)

Οι άλλοι δέχτηκαν βροχή από πέτρες....πολύ διακριτική βροχή αφού κτυπούσε μόνο τα αμάξια τους- χωρίς να τους κάνει ζημιά όμως...και πήγαν να προστατεύσουν τις περιουσίες τους...

Και δάρτηκαν..Κρίμα που δεν σκοτώθηκαν..Κρίμα που δεν πήγαν και άλλοι στην εντατική...κρίμα που δεν αληλοεξοντώνονται να παν στα ανάθθεμα όλοι...

Είμαι Ομονοιάτης..Θέλω πίσω την ΟΜΑΔΑ μου, αυτήν που μου πήρατε και την κάνατε κτήμα σας, αυτήν που θέλω την άδεια σας για να υποστηρίζω....αυτή που γουστάρω να χειροκροτώ χωρίς να φωνάζω στο γήπεδο πόσοι σπουδαίοι είσατε εσεις...

Υ.Γ. Τελικά ο Θεός (αν και δεν πιστεύω) έχει πολύ χιούμορ...μα πάρα πολύ ......αλλιώς poetic justice

Ένα κουταλάκι σούπας του μυαλού μου......unedited

...σε μια γωνιά στη Βαβυλώνα, κρυμμένος από αυτόν το φόβο που άρχισε να κυριαρχεί, και μέσα μου και γύρω μου.
Φασισμός, ΠΑΝΤΟΥ.....στη τηλεόραση, στη εφημερίδα, στο γήπεδο, στη πολιτική, στα μυαλά, στους καφενέδες, στις κοκα-κόλες....παντού γαμημένος φασισμός.
Οι "έλληνες" πήραν ντουντούκες και διαλαλούν την ελληνικότητα τους...κοιτάν τους βάρβαρους αφ'υψηλού και δηλώνουν έτοιμοι για το ξεπάστρεμα..
Ανθρώποι του θεαθήναι, ανθρώποι του συνθήματος και του εφφέ, παντού.
Αναλύσεις στην TV -για τα τηλεοπτικά πρόσωπα-
Πως βλέπετε την πτώση της Μενεγάκη?
Ναι εσείς...και εσεις...εσεις?
Όποιος πούστης βγει στο γυαλί τον ρωτούν για την μενεγάκη, για τον γρηγόρη, για τον λάκη, τον σάκη, τον μάκη,.....και για τα αρχίδια μου τα δυο (ευτύχως είμαι αρτιμελής σε αυτό το τομέα)..
Η σημαίες και το "Ε" του ΑΠΟΕΛ- μείζων θέμα. Η αμφισβήτηση της Εθνικής μας οντότητας -Casus beli....Στα χαρακώματα οι πατριώτες, οι παπαδόπουλοι, οι τραουλλοπαπάες, οι λυσσαρίδιες, οι ομήρου, οι κουλίες, οι πιτοκκοπίτιδες, οι κενεβέζοι, οι αγγελίδιες κλπ κλπ.....Οι αναστασίαδιες, οι χριστόφκιες, οι χατζηδημητρίου, οι βασιλείου που την άλλην μερκάν, τζαι μες την μέσην οι μαλάκες......Που την  μιαν δηλαδή ο μαυρόβιλλος τζαι που την άλλη ο γαουρόβιλλος....Λαμπρόν να μας κάψει...
Έχουμε αναγάγει τη Μαλακία σε επιστήμη- της έχουμε εμπιστευτεί την κρίση μας, βάζοντας την λογική σε δεύτερη μοίρα...
Τόσο γαμημένα κενές είναι οι ζωές μας ρε γαμώτο, που έπρεπε να φτάσουμε ως εδώ? -στο τέρμα του πουθενά, στο μεταίχμιο της ανυπαρξίας με την εξαύλωση.... Μιλάμε χωρίς να ακούμε τι λέμε, μας μιλούν χωρίς να ακούνε τι λένε...λόγια υπόκωφα, άηχα...φεύγουν στον αέρα και τρυπώνουν όπου βρουν...και με τα χρόνια, σαν τη λίγδα, καλύπτουν όλες μας τις επιφάνειες, όλες μας τις αντιλήψεις, όλες μας τις λογικές και όλες μας  τις παραλογικές.

Και ο "ανύπαρκτος" φασισμός των υπαρκτών φασιστών, γίνεται υπαρκτός φασισμός αλλά με "ανύπαρκτους" πλεόν τους φασίστες...Οι μεν κατηγορούν τους δε που τα έχουν με τους μεν οι οποίοι είναι στα μαχαίρια με τους μισους μεν γιατί εκφράζουν μια συμπάθεια προς ένα μικρό ποσοστό των δε που δεν αντιτίθεται σε διάλογο με τους μεν.....που...που .....που.....-καταλάβατε? (όχι κύριε πρόεδρε--- Ε αφού εν εκαταλάβετε, τότε όπως είπαμε)......
Ο λόγος μου μπρεδεύει την σκέψη μου, και το ανάποδο...θελώ να τα πω---όλα- και δεν λέω απολύτως τίποτα... γρμματα στ σρα η οχι δεν εχι κμια σμασια κθως εχς ηδη απφσισει για το τι εγρψα πρα την σφη απσία  αρκτών γρμάτων ..έτσι και αυτο που ζμαι, αντκαθστούμε αυτά που λπουν με αυτά που νμίζαμε θα έπρπε να ήταν εκεί αλλά δεν εναι...και τρλνομαι....με γεωμετρική αύξηση...
Ευχαριστώ

ΝΑ ΣΑΣ ΧΑΙΡΟΜΑΣΤΕ

Καλή σου μέρα που ξυπνάς - (θες δεν θες)

Μίλησα για πολλά πράγματα μαζί σου.
Έφυγα χωρίς να θυμάμαι τίποτα.
Ούτε και εσύ, είμαι σίγουρος.
Είναι τόσο προφανείς οι λόγοι, τόσο προφανώς κρυμμένοι στις σκιές των άλλων. Γυμνές, περιφερόμενες σκιές, σκιές ποικίλων μεγεθών, σκίες αιώνια πιστές.

Εσύ γιατί δεν μου είσαι πιστή?
Τόσα σου έχω πει, πάντα σιωπηλή με άκουγες- ή έτσι νόμιζα.
Προσπάθησα να κάνω την ζωή σου ενδιαφέρουσα, χόντρυνα- μεγάλωσες, έχασα βάρος - μίκρανες, σε έριξα πάνω σε γυμνά κορμιά(ίδρωσες?), σε καυτά χαλίκια(κάηκες?), σε γάργαρα νερά (δροσίστικες?) σε....σε....σε....

Κουράστηκα.

Σχεδόν σάράντα χρόνια σε ξεναγώ.
Κουράστηκα.
Θέλω να αλλάξουμε ρόλους. Ίσως αν εγώ ακολουθήσω την δική σου ζωή, ίσως λέω, να αποκτήσει ενδιαφέρον, να αποκτήσει σκοπό- η ζωή μας- και των δύο.

Εξακολουθάς να σιωπάς.

Ξημέρωσε.
Είσαι έτοιμη?
Σήμερα - όπως και εχτές- θα σε πάω στο γραφείο.

Καλά να περάσεις.

Όλα από χέρι καμένα - the cypriot Version

Μουσική : Θάνος Μικρούτσικος Στίχοι: Κώστας Τριπολίτης Ερμηνεία: Βασίλης Παπακωνσταντίνου Μοντάζ: Michael Οπτικό Υλικό: Από Διαδίκτυο "Κουλίας Bodybuilder" από foukou.blogspot "Όταν βουρώ πονώ τα αρτσιήδκια μου" - από CNCminustv.blogspot

The option

Η αποχή της εποχής πιασμένη στην απόχη...

Η απόλυτη εγκυρότητα του «είμαι» πιστοποιείται από την ανυπαρξία μου. Συνεπικουρείται από την αγνότητα της βρωμιάς μου και από την παρθενιά του ξεσκισμένου μου μυαλού. Αντέχω να μην αντιστέκομαι, αντιστέκομαι στις αντοχές μου και ελπίζω στην ελπίδα των υπολοίπων. Έχω αναπτύξει ένα δυσνόητο κώδικα επικοινωνίας τον οποίο όσο συνηθίζω τόσο πιο δυσνόητος γίνεται. Αντιπαρέρχομαι κάθε τι χαρούμενο και κάθε τι ήπιο. Κλέβω, μόλις ανδρωθεί, την ίδια την τιμιότητα μου και την ξεπουλώ στα παζάρια των ληστών για ένα τσουβάλι τίποτα. Δεν έχω ηθική, δεν έχω φραγμούς, δεν έχω πρέπει και μη, αλλά συνάμα, δεν είμαι παρά ένα δειλό ανθρωπάκι που φοβάται την ηθική, τους φραγμούς, τα πρέπει και τα μη. Αντιλαμβάνομαι την απουσία οποιασδήποτε αντίληψης για το γύρω μου και για το μέσα μου. Γράφω και μιλάω απλά για να γράφω και να μιλώ. Φλυαρώ λέγοντας πολλά τίποτα. Αφαιρώ διάσταση από τα πολυδιάστατα και γκρεμίζω τα ερείπια. Είμαι η απολυτότητα της πιθανότητας, η πολυπλοκότητα της απλοϊκότητας, η εκδίκηση του θύτη, ο μαρασμός του ξηραμένου. Έτυχα, και ζω όπως γεννήθηκα- τυχαία. Τυχαίος θα είναι και ο θάνατος μου. Δεν επέλεξα ποτέ και δεν επιλέγηκα ποτέ. Ότι έγινε έτυχε και ότι έτυχε δεν έγινε. Το μυαλό μου φεύγει προς όλες τις κατευθύνσεις. Γεννάει συνέχεια, προβληματισμούς, ανατροπές, μπερδέματα, σκέψεις- απίστευτα πράματα. Αδάμαστο- δηλώνω αδυναμία να το δαμάσω. Το έχω βαρεθεί τόσο αυτό, όσο και μένα. Απαντά σε πράγματα που δεν το ρώτησε κανένας. Γεννάει συνεχώς απαντήσεις … βαρέθηκα- θέλω τις ερωτήσεις. Ποιος είμαι, που πάω, τι κάνω, πως με λένε, πως ερωτεύεσαι – Ποιος ξέρει? Θα κάνω γκάλοπ. Θα ρωτήσω 1024 άτομα, από όλες τις ηλικίες λαμβάνοντας υπόψη το ειδικό στρωματοποιημένο δειγματολόγιο που θα αποτελείται από άτομα 18+ με περιθώριο στατιστικού λάθους 99%. Και τότε ίσως θα ξέρω...πως όλοι είστε λάθος....και εγώ είμαι απών.

The order of irregularity and the numb goat!

One is not expected to speak of one's numbness when the one is numb.
Resisting the "about to come" leads to irregularity. Irregularity seems to be the perfect orderly manner of evolving, and through evolution (of the mind), revolting. Strange days accompany these irregularities and commons cease to exist, or rather elevate their existance into rebellious specials. The order of the commons becomes the disorder of the specials and the "about to come" becomes the "about to change". Change is always good....NOT. Change is different, conceptually, theoritically, spiritually.How about really? Is it not the case that once the specials supress the "icons of tradition" and anhilate the bonds of static, retreat into their roots of commonness, or even choose to hand over their infant legacy to newly founded orders of caretakers...? Caretakers who were never "specialised"... And then the "what has changed" becomes the norm.

As silent by-standers, or even participants of this realm of "norm" identifies us as normal? If so why is this normality so indifferent to me? Why do I consider the so-called revolution that enthroned the norm, as something I needn't consider at all. Is it possible that for at least one single moment in history all the participants of this so-called revolution shared a common thought? or were in the same mind frame? If so, was it by their own, personal and rightfull choice or were they simply puppeteered into adopting as their own, this made-beleive common cause for the "greater good"? By who? And how is one man's thought, his own personal solution of a common(governed by the strict rules of personal experience- and identified univesally by a common denomenator- of negligible importance sometimes) problem , suddenly rocketeered into the stratosphere, becoming a bright star of sublime leadership, becoming an essential element of life, becoming the breath that powers the cancer infested lungs of the mass? Just like that. Random events of life all of a sudden become pre-planned injustices, with publically recognised instigators of these injustices. Misfortune becomes the spear that will be driven into the heart of the norm. And always, there is One. One that will masterfully lead (or mislead) the newly formed mass of momentarily )and this moment can be very long) blind beleivers into the "promise land". Nobody stops to think back. Nobody realises the obvious. Even God himself could not deliver the promise land. Why have i wasted all this energy on something indifferent to me? Di i need to prove to myself the rightousness of my beleif?

I am becoming unstable. My numbness is not universal and this troubles me. The brain keeps ordering the numb body, or the body is vibrant and awaiting the orders of the numb mind. Which is worse. I am becoming unstable. Irregular. I had goat last night, roasted baby goat (it was dead so apparently numb too) and pan-fried zucchini. It was delicious. My taste buds are not numb. The rest of me is. Irregular numbness.

Irregularity leads to chaos... systems whose states evolve with time – that may exhibit dynamics that are highly sensitive to initial conditions (popularly referred to as the butterfly effect). As a result of this sensitivity, which manifests itself as an exponential growth of perturbations in the initial conditions, the behavior of chaotic systems appears to be random. This happens even though these systems are deterministic, meaning that their future dynamics are fully defined by their initial conditions with no random elements involved. This behavior is known as deterministic chaos (wikipedia).

So ( (((Non Numbness - Numbness) *Roasted Baby Goat)/ fried zucchini) + 1 Amstel) - this morning's excrement + 1 liter of urine) = Chaos

Chaos = apparently random behaviour (with all the sauce added)

Apparently random behaviour= apparent irregularity

Apparent irregulaty= Apparently Me.

I need to see a doctor...i Think..

Ένας κόσμος όμορφος, αγγελικά πλασμένος. Ένας ατίθασος παλινδρομισμός αλληλοεξαρτούμενων λαμόγιων που συνιστούν το αγγελικό του πλασμένου. Ανυπόφορη μα και ακατανίκητη μοναξιά. Ανυπόφορες και ακατανίκητες μοναξιές. Η διατήρηση της αγγελικότητας του πλασμένου πάνω και πέρα από όλα. Οι γκριμάτσες αυτοικανοποιήσης που άναρχα παρελαύνουν στον δρόμο μας...η μάλλον...που στέκουν θεατές στην άναρχη παρέλαση μας, θυμίζουν κάτι από το χτες, από το κοντινό χτες του ονείρου, της ελπίδας και της προσμονής.... Σου θυμίζουν πως το αύριο εξαρτάται από το χτες και ότι απλά το παρόν είναι ένα μεταβατικό στάδιο από το χτες στο αύριο.... και τα λοιπά και τα λοιπά.

Συγχορδίες παραφωνούντων γελοτοποιών χύνουν οξύ στο αιμοραγγών παρών. Μίλανε για το αύριο και μου τάσσουν ένα καλύτερο χτες. Προσδίδουν οντότητα στο τίποτα και γεωγραφικές συντεταγμένες στο πουθενά. Καλοβολεμένοι πριν ακόμα γεννηθούν και νεκροί πολύ πριν πεθάνουν. Η ιστορίες τους , πανομοιότυπες κόπιες μιας αειθαλούς εξάρτησης από την μοναδική ηδονή που γνώρισαν ποτέ....την εξουσία. Και ο αγγελικά πλασμένος τους φιλάει τις ποδιές, τα πόδια, τον κώλο και ενίοτε σκύβει προς βόλεμα υμών και ημών.

Κάπου εκεί έξω, ή μέσα, ή πάνω, ή μπορεί και κάτω βρίσκεται ο άλλος...ο μη αγγελικά πλασμένος. Να τον πεις διαβολικά πλασμένο? Να τον πεις αγγελικά άπλαστο, διαβολικά άπλαστο? Ο άλλος τέλος πάντων. Ο μπανιστηρτζής. Ο βλέπων και ο μη συμμετέχων. Η αίωνια παρουσία του απόντα. Αυτού που δεν, αυτού που όχι, αυτού που ποτέ. Αυτού που τα νειάτα ρημάχτηκαν από τα όρνεα της ψυχής του, αυτού που το δάκρυ καίει αλλά που δεν κλαίει ποτέ. Αυτού που ζει στο περιθώριο του περιθωρίου. Αυτού που δεν έκανε τα 100 πράγματα που λέει το "Χ" περιοδικό ότι έπρεπε να έχει κάνει πριν τα 30 του. Αυτού που όταν γαμάει δεν έχει διπλά του τον οδηγό πηδήματος του "Ψ" περιοδικού. Αυτού που δεν είμαι εγώ και, για να διαβάζεις αυτό, μάλλον δεν είσαι ούτε και εσύ.


Ένας κόσμος όμορφος, αγγελικά πλασμένος που τελικά είναι τόσο υπαρκτός όσο και εγώ.

Μυρίζω τον πίνακα, τον τελευταίο που αγόρασα. Η μπογιά ακόμα μυρίζει αναγκάζοντας με να γυρίσω να τον κοιτάξω. Ο πηρουνόχερος ντράμμερ. Πράσινο και πορτοκαλί. Το Σάββατο σκοτώθηκαν. Οι πράσινοι με τους πορτοκαλί.