Σήμερα πεθύμησα βυθό.... Θυμήθηκα καψούρες, γαρδένιες, σκονισμένα τρένα, αλκοόλ και απαντήσεις.... και έπιασα βυθό... αναπνέω στο βυθό, ίσως και καλύτερα από την επιφάνεια.. δεν με νοιάζει τίποτα...μα και κανένας..ούτε εγώ...
Σήμερα δεν θέλω να σωθώ, δεν θέλω σανίδα σωτηρίας ούτε χείρα βοηθείας... γουστάρω βυθό... μόνος μαζί με όλους τους κουβαλητούς του νου... γαϊτανάκι
Σήμερα κουβαλήθηκαν πολλοί, γέμισε το πάλκο, αναστενάζει η πίστα από τα κακογιαλυσμένα σκαρπίνια...και αδιαφορώ για αυτό τον συρφετό..που εγώ κουβάλησα εδώ...
Κανείς και τίποτε δεν μπορεί να αντισταθεί στο ποδοβολητό των δαιμόνων....εκτός η αδιαφορία μου...
Εισαγωγή:
Καληνύκτα και καλή τύχη!! Την τύχη στον ύπνο μου, τι την θέλω ρε φίλε? Τι να την κάνω ενώ κοιμάμαι...? Θα μου πείς τώρα, ο πάνσοφος λαός κάτι ξέρει όταν λέει "εσύ κοιμάσαι και η τύχη σου δουλεύει"... Που δουλεύει? Πόσα παίρνει? Κοινωνικές ασφαλίσεις της βάζουν? Που τα τρώει? Σε μένα πάντος δεν έχει φέρει ποτέ τίποτε....η καριόλα..
Καληνύχτα και καλή τύχη
Καληνύχτα και καλή τύχη λοιπόν.... σε όλα όσα με καληνυχτίζουν, είτε από συνήθεια, είτε από βαρεμάρα, είτε από σιχαμάρα, είτε από σαρκασμό και ειρωνία.
Καληνύχτα και καλή τύχη και σε σένα, που είσαι εκεί γιατί φοβάσαι, που είσαι εδώ γιατί φοβάσαι, που είσαι πουθενά γιατί φοβάσαι..... γιατί φοβάσαι
Καληνύχτα και καλή τύχη στη πλάνη που με τόση αληθοφάνεια μας πλάνεψε...
Καληνύχτα και καλή τύχη στο αντίθετο ρεύμα που αποζητά την μετωπική, στο σημαιοφόρο που του βιάσαν την σημαία, στον κλώνο που έχασε τα ίχνη του πρωτότυπου....
Καληνύχτα και καλή τύχη ευγενική μου αγένεια, τολμηρή μου δειλία και ετρεροχρονισμένε μου συγχρονισμέ....
Καληνύχτα και καλή τύχη βήματα που με φέρατε ως εδώ, επιλογές που δεν επιλεχθήκατε...
Καληνύχτα και καλή τύχη αγάπες που δεν αγάπησα ποτέ, αγάπες που δεν με αγαπήσατε ποτέ...
Καληνύχτα και καλή τύχη χώμα που σε βάφτισαν αλλειώς, γη που σε τσιγγέλωσαν οι κληρονόμοι...
Καληνύχτα και καλή τύχη αγαπημένο μου παρελθόν....
Καλημέρα Έλμα, θα ήταν η ώρα του περιπάτου σου τώρα....
Τρέλο Σαββατοκύριακο, ποδοσφαιρικά... Η απόλυτη ξεφτίλα και συνάμα η απόλυτη ηδονή.... fucking roller-coaster ... Καλό break το ποδόσφαιρο... Τα άλλα.?..... περίεργα.....ξεκάθαρα μα και μπερδεμένα συνάμα....... There's too much confusion here, and i can't get no relief... που λέει και ο Χαράλαμπος ο Ντύλαν...
Τελικά η ζωή, καμιά φορά, έσιει πολλύν χιούμορ. Τζιαμέ που έσιεις την ησυχίαν σου, τζαι αρκεύκεις να αποδέχεσε την μοναξιάν σου, έρκεται τζαι ποκκουππίζει τα ούλλα. Τζαι αρκεύκεις τζαι θωρείς ομορφκιές, τζαι ωραία πράματα, σιέρεσε εύκολα τζαι με το παραμικρό τζαι αρκεύκεις να διερωτάσε "ρε μα εν δυνατόν?" . Εν δυνατόν.... απλά όϊ για σέναν... Για κάποιον άλλον κάπου αλλού.
Έσιει χιούμορ η ζωή. Φέρνει στην στράταν σου ένα πλάσμα που εν έσιει λάθος πάνω του. Που όποιαν άποψη το δεις, εν έσιει λάθος.... ή τουλάχιστον έτσι ενόμιζες... Άμα φτάσεις τζαι σε μιαν ηλικίαν όσον να ένει κάπου σταματάς να εθελοτυφλείς... τζαι ύστερα που λλίον βλέπεις τζαι τα καλά τζαι τα κακά... τζαι σε κάποιαν φάση ζυάζεις..τζαι είτε φεύκεις, είτε μηνίσκεις... όπως τζαι να έσιει ...τζίνο που νιώθεις όμως, εν αλλάσσει ποττέ.. μα ποττέ....
Έβκαλεν όνομαν ο θεριστής. Τζαι να θέριζε τζαι τίποττε να πω στ' ανάθθεμα. Αλλά ο Πιραντέλο κάτι έξερε τον τζαιρό που έγραφεν"αν έτσι πιστεύκετε, έτσι είναι". Άτε τωρά εγιώ να μεταπείσω γεναίκαν ότι τούτο που νομίζει εν ισχύει. Εν υπάρχει περίπτωση. Που την στιγμή που της εμπέειν το σκουλούτζιν της αμφισβήτησης, έννα με την αφήκει να πνάσει. Σε έτσι περίπτωση ήντα κάμνεις? Κάθεσε τζαι προσπαθείς να πείσεις ότι εν είσαι ελέφαντας όξα μαζεύκεις όσην αξιοπρέπεια έσιεις τζαι φέυκεις όσον πιο κύριος μπορείς? Τζαι στες δκύο περιπτώσεις χάννεις. Στην πρώτη απλά αναβάλλεις το αναπόφευκτο τζαι στην δεύτερη η καρτούλλα σου μόνο ξέρει...
Τέλος πάντων ...... με καμπόσην υπερβολήν.... Μητροπάνος:
Έχω οίστρο τώρα τελευταία. Γράφω ακατάπαυστα. Ότι πελλάρα μου κατεβεί γράφω την. Πολλοί μπερδεύουν το αλληγορικό τούτων που γράφω με την πραγματικότητα που ζω (ή δεν ζω) και συγχίζονται. Ο φίλος μου ο Πέτρος μια φορά ενόμισε ότι είχα κρεμασμένο τον ρότσο πας τον λαιμόν τζαι γύρευκα κρεμμόν να βουννιθώ. Έτσι χάρη εν κάμνω κανενού.
Πάντα ήμουν άδρωπος εσσωστρεφής. Ότι τζαι να με ενόχλαν έκρυφα μες τα πετσιά μου τζαι εκαρτέρουν να περάσει. Πάντα επέρναν. Κάποτε ανώδυνα, καποτε κάμνωντας μιαν βαθκιάν χαρατζιάν πάνω μου. Μετά ανακαλύψα την πένναν τζαι το δευτέριν. Η εσσωστρέφεια μου αυτοκτόνησε. Έγραφα τα ούλλα. Καλά, κακά, ίσια τζαι αξινόστροφα. Εν μου έκρυψα ποττέ τίποτε, γιατί πάντα έγραφα για λλόου μου. Αλλοί εκαταφέραν τζαι δώκαν μιαν θεραπευτικήν ιδιότητα στο γράψιμο τους- εγιώ όϊ. Εγιώ απλά καθρεφτίζω την στιγμή. Λαλώ τα τζαι φέυκουν που πάνω μου, αποθηκεύονται.
Τζαι μέτα ήβρα το μπλογκ. Γράφω τα τζιαμέ. Βολεύκει με γιατί τωρά τελευτάια εσαντάνωσα παραπάνω την ζωή μου. Εν κυκλοφορώ πολλά πιον. Εν κράτω δεφτέριν τζαι πένναν. Εγίνηκα πιο κυνικός αλλά παραδόξως τζαι πιο ρομαντικός. Εστοίβασα μέσα μου πολλές ομορφκιές μα τζαι πολλές ασιήμιες. Τες ασιήμιες βκάλω τες πάνω μου. Τες ομορφκιές φυλάω τες. Κάποτε, κάποιας θα τες χαρίσω. Ελπίζω να μεν την φοητσιάσω τζαι να κοπεί του βούρου (που εν το πιο πιθανόν). Τέλος πάντων, αρκέτες ανησυχίες έχω.. αν αρκέψω τζαι να ανησυχώ τζαι για το αν θα βρεθεί γεναίκα που να με καταλάβει η όϊ.. σάστα τζαι γύρασιν.
Που λαλείς φιλούϊν μου καλό τζαι αγαπημένο, δάμε εν γράφω τίποτε του κουτουρού. Αφορά πολλούς τζαι συνάμα τζαι κανέναν. Εν γράφω αρνητικά για κανένα συγκεκριμένον πλάσμα που με ενδιαφέρει. Για δημόσια πρόσωπα γράφω πολλά αρνητικά μέσα-μέσα. Για τα πλάσματα του περίγυρου μου τίποτε. Αν αξίζει τον κόπο να γράψω για λλόου τους τότε εν θα έχω κάτι αρνητικό να πω. Καμιά φορά καταλάβω ότι κάποιοι νομίζουν ότι γράφω για λλόου τους (αρνητικά πάντα). Λαλώ σας το εσάς τους 2-3 που με δκιαβάζετε ότι εν ισχυεί. Αν που την άλλην δκιαβάζετε κάτι όμορφο τζαι νομίζετε αφορά σας....διαβεβαιώ σας ότι αφορά σας. Εν χώνουμαι πίσω που το δακτύλιν μου. Ούλλα πας το τραπέζιν. Ειδικά τα κακά μου... Τα καλά εν τζιαμέ για να ανακαλυφτούν... που όποιον θέλει να τα ανακαλύψει...
Όσπου περνά ο τζαιρός διαπιστώνω ότι γίνουμαι ούλλον τζαι πιο δυσνόητος... λαλώ μισήν κουβέντα τζαι παρεξηγιέται το μισό σύμπαν... τζαι το αστείο της υπόθεσης ενεί ότι, ότι κουβέντα λαλώ (μάλλον γράφω) αφορά με εμένα αποκλειστικά... εν γράφω κάτι για να σε προσβάλω.. είμαι άδρωπος... στεναχωρκούμαι, σιέρουμαι... τζαι λαλώ το... εν μπορώ να λογοκρίνω τζείνα που λαλώ... .
Έχω έναν κατεβατόν πράματα μες το νουν μου... ξέρω ότι εν μυάλος εγωισμός να ζητήσεις του άλλου να σε καταλάβει τζαι εν το ζητώ κανενού ...ανάθθεμαν με ... έτσι ειμαι... εν ζητώ πολλά... τζαι εν θέλω ούτε χάρες..... εν είμαι ο άδρωπος ο στάνταρ..που έχω αλβα, βήτα, γάμμα χαρακτηριστικά... καμία σχέση... είμαι άλλον πράμαν εγιώ... διαφορετικόν... Όϊ απαραίτητα καλόν, ούτε απαραίτητα κακόν... αν βρεθεί κάποια που να γουστάρει τζείνο που είμαι εννα της δώκω τον κόσμον μου ούλλον... αλλά ήντα ξέρω... εν να μεν τον θέλει....
έκαμα πολλά συνηδειτήν προσπάθειαν να απλοποιήσω τον εαυτόν μου... τζαι εκατάλαβα ένα πράμαν... είμαι πολλά απλόν πλάσμα τελικά.. καθόλου απλοϊκός αλλά απλός... τα λλία μου μπορεί να τα κάμω τα πάντα... ποττέ μου εν μεινίσκω χαμέ όσον τζαι αν ππέσω.. ποττέ εν απότυχα πούποτε όσες δυσκολίες τζαι αν ήβρα... επήα ρόκολος, τζαι απένταρος σε έναν κόμον άλλον τζαι επιβίωσα... στη πορεία όμως εξίασα έναν πράμα... τζαι τελικά τζιν το έναν πράμα που εξίασα εν τζαι τζείνον που απότυχα.... στην ζωήν...
εντάξει.. όσπου είμαστεν ζωντανοί κάμνουμε προσπάθεια να ζήσουμεν. τωρά αν θα το καταφέρουμεν η όϊ μόνο εμείς το ξέρουμεν...Έτσι καμιάν νύχτα που βάλλω κανένα ποτούϊν τζαι φκαιρώνω τον νουν μου (ναι μπορώ να το κάμω) ..όταν τον ξανασταρτάρω συνηδητοποιώ πόσον εύκολο ένει τελικά..πόσον εύκολο ένει τελικά να είσαι ευτυχισμένος...δώκε αξία στην απλότητα της καθημερινότητας σου..τζαι τα υπόλοιπα άφηστα... Έννα έρτουν μόνα τους να μπουν στον τόπον τους... τζαι αν μεν ιμπούν? εννα έσιεις ένα πολλά ενδιαφέρον puzzle.... ίσως λαλώ πελλάρες ... αλλά ποιός μπορεί να το κρίνει τούτο....
έσιει πολλύν τζαιρό να τα πω με τον εαυτόν μου στην γλώσσα μου... μια γλώσσα που καταλάβουμε τζαι εγιώ τζαι τζείνος... καθαρήν που στολίδκια τζαι αμπελοφιλοσοφίες του κερατά... καθαρήν που επικές μουσικές υποκρούσεις, μελοδράματα τζαι άλλα μασκαραλλίκκια... τζαι εν αντρέπουμε καθόλου.... πλεόν μιλώ μου... τζαι πλεόν εν ακούω μόνον.... απαντώ μου... τζαι εννα τα έβρουμεν... εννα τα έβρουμεν...στην πορεία... νομίζω εν τζαιρός να ασχοληθούμεν, τζαι εγιώ τζαι τζείνος, μαζί μου... να πάμε μπροστά... το "λίγοι, εκλεκτοί και τυχεροί" που μου λάλεν τότε μία από τις 1-2 που ασχοληθήκαν μητά μου πλέον άλλαξε γλυκειά μου... οι "λίγοι εκλεκτοί και τυχεροί" εμείναν τζαι μόνοι... τζαι εν τους αρέσκει πκιόν ... εβαρήθηκα ... πόσον περιθώριον πκιον... κανεί..
ξέρω ότι εννα φυείς τζαι εσύ... τζαι εν να σε αφήκω, έτσι τζαι αλλειώς εννεν στο σιέριν μου... αξίζει σου κάτι πολλά πιο σταθερόν... εγιώ εν κάμνω... όσον παραπάνω προσπαθώ τόσον πιο γέριμα τα κάμνω... αν μεν προσπαθήσω πάλε...κάμνω τα σιηρόττερα ... απλά εν το έχω το θέμαν...εν κάμνω... πλέον ξέρω το τζαι δκιανεύκω το μες τον νου μου.... κάπου εν να το πεζέψω τζαι έννα το λύσω... εν μπορώ να σου ζητήσω να με καρτεράς... τζείνο που θα μπορούσα να κάμω είπα σου το... εμπόρουν να σου δώκω τον κόσμο μου ούλλον... τίποτε παραπάνω, τίποτε λλίοττερον... αλλά δυστυχώς με τούντον κόσμον πάω τζαι εγιώ πακκέττον.... τζαι τζιαμέ χαλά το γλυκόν.... εν κάμνω... δκύο πολλά απλές λέξεις... εν ...κάμνω...
ίσως κάπου στην πορεία να τα ξαναπούμε... τζαι μακάρι όταν γενεί να είσαι ευτυχισμένη τζαι αγαπημένη κάποιου που να σε αξίζει.... εισαι υπέροχον πλάσμαν τζαι αξίζει σου το καλλίτερον.... τζαι το λλίον σου ...για μέναν ήταν αέρας καθαρός που επήεν ολοίσια στα πνευμόνια μου τζαι έκαμεν το γαίμαν μου να κοτσιηνίσει πάλε τζαι να αναζωογωνήσει ούλλην την ύπαρξη μου.... εν να μου πεις μιάλα λόγια τζαι λαφαζανιές.... τζιόμος λάλω σου τα ...τζαι εγιώ που τα λαλώ ξέρω ότι εν ένει ούτε λαφαζανιές ούτε υπερβολές... Ήρτες που το πούποτε, τζαι εχάθηκες στο πούποτε.... ξέρε ότι όποτε σε σκέφτομαι χασκογελώ... γιατί γλυκανίσκεις με, γιατί άφηκες με, έστω τζαι για λλίον να δω...την ομορφκιάν σου... τζαι τούτο εν θα σβήσει ποττέ... forever
Πόθθεν εξεκίνησα τζαι που εκατάληξα.... εν θα περίμενα κάτι διιαφορετικόν.... έτσι είμαι... όπως την σιονοστιβάδα που κατεβαίνει του όρους.... ότι έβρει ομπρώς της συνάει το..τζαι μιαλυνίσκει, τζαι συνάει τζαι άλλα....τζαι εσού θωρείς την που έρκετε πάνω σου..τζαι φοάσαι.... εν σε αδικώ... φοάσαι... αλλά να ξέρεις ότι εννα σταματήσει ομπρώς σου....εν θα σου πειράξει ούτε τρίχα... το σιονούιν με τις όμορφες νυφφάδες να φοάσαι.... όϊ την σιονοστιβάδα... μπορεί να μεν έσιει την λεπτότητα τζαι την χάρην της νυφφάδας αλλά έσιει μέσα της τον κόσμον ούλλον....
it's 6:40 am. No sleep. New day has dawned and I am the same old asshole i've always been. I guess somewhere, someone has awoken into a different man, a man he always wanted to be. Not me. I am still the same, got a few cuts and bruises from the efford but I am still the same. I wonder if there's some sort of scientific aproach to this. I've always felt that all humans have, in their determining helix, the full spectrum of human characteristics. They are all capable of all- so what chooses us? What isolates that part of the DNA that will be activated and mould our character? Imagine, one day, people will be able to choose, will be able to determine their character, eliminate their cons and accentuate their pros... one day randomicity will be a word unknown. One day we'll seize to be humans.... and on that day i will go in hiding. I 'stay the asshole that I am, forever!
My presence- ubiquitous. Eternal damnation of inedequacy and absence. It doesn't get any better as I age - that's wine- not me. Hard-burned is a pretermined path of identity. It cannot be tampered with. It's just a nuisance of a life, and I won the lotto. Glimpses of supremacy above and beyond of what is below and at bay don't seem to flatter my melancholy anymore. Retreating into my archetypal mould in hopes of a re-death seems like a utopian malice against the idiocratic regime that governs.Or is it just a fleeting misconception? I ruled out any possibility of rectification. Attonement is such a distant process. Yet, there is this one fading memory... of a man... that used to know- something. I can't quite grasp the materialization of the "something" but it has engraved a spark. A liquid spark which is solely responsible for the minature flame that still burns in my eyes... it should have expired by now, but it chooses to defy me and hang on... i have no knowledge of what fuels it to this day and I will propably perish without ever finding out... and yet i used to know, i am sure of that, i used to know where to get the fuel and it was in abundance... remember? Do u remember my old love? Forever- remember? I don't....
Is this catharsis? Or is this purgatory. This is fuckin' nothing. Important and big meaningless words of nothingness. What is catharsis? Who has willingly stepped out of numbness into a shower of acidic detergent- ALIVE? The following zero. Self-infliction has never adhered it self to positiveness and has never been part of any solution. A choice to be made is a choice not made yet... so there's still time. There's still time to enjoy the cream of the crop and lay back. And I wait...for she will come, in her morning glory and accompanied by a fresh scent of decay... I welcome her. It's the only way out of this shitplace. I welcome her and embrace her decadence as if it were my own. Look, watch, see, hear, listen and now..... go fuck yourself.... We are done..
If you can hear me... Yes you out there... If you can hear me.... There can only be one of you..... If you can hear me....." Open your heart.... I am coming home" alone..
παρακαταθήκες μοναξιάς, αρνούμενες τον θάνατο τους, που τόσο επιτάσσω,
αράχνης ιστός με συρματόσχοινο, λιπαρές θηλειές στο ικρίωμα,
μα αντέχω και αναζητώ αυτό που λέω "άγνωστο"- την υποδοχή του
αυτό που είπα "γνωστό"- τη θαλπωρή του
αυτό που με γνώρισε - την αναπνοή ...... μου
.....μαζί και τη δική σου αναπνοή
ο δρόμος τραχαίνει, οι αλυσίδες δεν σπάνε, ξεσκίζει σάρκες η απελευθέρωση,
αλλά δεν φοβάμαι τίποτα πια παρά μόνο τον φόβο
βλέπω, αγγίζω, γεύομαι το αίμα, και προχωρώ
μία μία οι αλυσίδες μένουν πίσω.... με ένα κομμάτι από εμέ,
και το όλο, όλο και πιο λίγο..
μα.....είναι εκεί, καραδοκεί...
διαφημίζει την πραμάτια της και κράζει την απολυτότητα της ανασφάλειας μου.
μου ανοίγει καρδιά και σκέλια και την αιωνιότητα της, την εννοεί
μοναξιά παντού και πάντα...
τόσο μακρύα την νιώθω τώρα από μένα ..τόσο μακρυά θέλω να την κρατήσω.. και με προσέχω
με προσέχω, γι ' αυτό κάποτε σιωπώ
με προσέχω, γι' αυτό καποτε σου μιλώ
με προσέχω, γι' αυτό κάποτε σου μιλά η σιωπή μου
με προσέχω, γι' αυτό κάποτε να μ' ακούς....
και το όλο, όλο και πιο λίγο απ' το λίγο
η ανάγκη, το άγγιγμα φευγαλέο - σάρκας και ψυχής -
μόνιμη προσωρινότητα -ατίθαση εκκρεμότητα... την γουστάρω
και το τραίνο φτάνει, μην ανεβείς
Μ' έχει βαρεθεί η μοναξιά μου, έτσι μου λεέι. Με εγκαταλείπει η πιο πιστή συντρόφισσα- έτσι απλά - με φτύνει- και φεύγει. Αυτή τη φορά δεν θα τρέξω ξοπίσω της. Αυτή τη φορά θα την αφήσω- λένε ότι αν αγαπάς κάτι - άσε το να φύγει- αν σ' αγαπά θα γυρίσει και πάλι κοντά σου. Μαλακίες. Δεν φεύγει ποτέ- και στα τσακίδια. Θα ακολουθήσω άλλο δρόμο, ίσως πιο τραχύ και πιο επικίνδυνο- αλλά πολύ πιο όμορφο - και όπου με βγάλει!! Αν την συναντήσω στο δρόμο θα την αγνοήσω... αν την ξανά-συναντήσω στο δρόμο θα την ξανά-αγνοήσω... αν την ξανά-συναντήσω στο δρόμο θα την ξανά-αγνοήσω... αν την ξανά-συναντήσω στο δρόμο θα την ξανά-αγνοήσω... αν την ξανά-συναντήσω στο δρόμο θα την ξανά-αγνοήσω... αν την ξανά-συναντήσω στο δρόμο θα την ξανά-αγνοήσω... αν την ξανά-συναντήσω στο δρόμο θα την ξανά-αγνοήσω... αν την ξανά-συναντήσω στο δρόμο θα την ξανά-αγνοήσω... αν την ξανά-συναντήσω στο δρόμο θα την ξανά-αγνοήσω... αν την ξανά-συναντήσω στο δρόμο θα την ξανά-αγνοήσω... αν την ξανά-συναντήσω στο δρόμο θα την ξανά-αγνοήσω... αν την ξανά-συναντ................................................
