παρακαταθήκες μοναξιάς, αρνούμενες τον θάνατο τους, που τόσο επιτάσσω,
αράχνης ιστός με συρματόσχοινο, λιπαρές θηλειές στο ικρίωμα,
μα αντέχω και αναζητώ
αυτό που λέω "άγνωστο"- την υποδοχή του
αυτό που είπα "γνωστό"- τη θαλπωρή του
αυτό που με γνώρισε - την αναπνοή ...... μου
.....μαζί και τη δική σου αναπνοή
ο δρόμος τραχαίνει, οι αλυσίδες δεν σπάνε, ξεσκίζει σάρκες η απελευθέρωση,
αλλά δεν φοβάμαι τίποτα πια παρά μόνο τον φόβο
βλέπω, αγγίζω, γεύομαι το αίμα, και προχωρώ
μία μία οι αλυσίδες μένουν πίσω.... με ένα κομμάτι από εμέ,
και το όλο, όλο και πιο λίγο..
μα.....είναι εκεί, καραδοκεί...
διαφημίζει την πραμάτια της και κράζει την απολυτότητα της ανασφάλειας μου.
μου ανοίγει καρδιά και σκέλια και την αιωνιότητα της, την εννοεί
μοναξιά παντού και πάντα...
τόσο μακρύα την νιώθω τώρα από μένα ..τόσο μακρυά θέλω να την κρατήσω.. και με προσέχω
με προσέχω, γι ' αυτό κάποτε σιωπώ
με προσέχω, γι' αυτό καποτε σου μιλώ
με προσέχω, γι' αυτό κάποτε σου μιλά η σιωπή μου
με προσέχω, γι' αυτό κάποτε να μ' ακούς....
και το όλο, όλο και πιο λίγο απ' το λίγο
η ανάγκη, το άγγιγμα φευγαλέο - σάρκας και ψυχής -
μόνιμη προσωρινότητα -ατίθαση εκκρεμότητα... την γουστάρω
και το τραίνο φτάνει, μην ανεβείς
και το όλο -- ολοκληρώνεται... μην σε τρομάζει,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου